MCS #2: Between The Two Of Us [COMPLETED✓]

Kabanata 1

"Baby, Mom will find a job tomorrow, okay? Ninang Fely will fetch you from school." I explained.

Nakahiga kami ngayon sa kama. Pinapatulog ko na siya. Gabi na rin kasi at may pasok  siya bukas.

"Yes, mom. Bumalik ka agad ah?" she softly uttered. She encircled her arms around my waist. I caressed her soft hair to make her sleep.

"Mom, wala po ba akong daddy?" she blinked many times while she pouted her small lips.

"Of course you have!" mabilis kong sagot.

"'Di ba po ang daddy dapat kasama natin?" Inosente niyang tanong. She never knew na her daddy leave us hanging in the air with no doubt in his face. Pity her.

"Yes, baby. But sometimes daddy is busy. He had work, too." Her eyes lit up and sit on our bed.

"Mom, does he have my beautiful blue eyes?"  tumango ako at ngumiti.

"Does he have like my curly bouncy hair?" I nodded again. By saying that things bought her ray of happiness.  Her blue eyes, curly soft hair, long eyebrows, are from her dad.

This is what I like about Dave but he leave us knowing we have a child. He don't deserve Amara.

***********

I spend my day roaming to the city. I have to find a job para sa'min ng anak ko. Lumalaki na din siya kaya dumadami din ang pangangailangan.

"Good morning, miss. May bakante ba kayo? Hiring?" I asked.

This is a hotel, mataas siya at halatang pang mayaman lang, maraming turista ang pumapasok at lumabas. Baka puwedi ako dito kahit housekeeper lang.

"Meron po, ma'am. Pakihulog na lang po ng application letter niyo diyan." Sabi niya at itinuro niya ang kahon.

Hindi agad ako matatawagan nito. I sighed and get one envelope in my folder saka inihulog doon.

Kahit sobrang tirik ng araw at init ng dampi nito sa balat ay nagpatuloy ako sa paglalakad. Kanina pa ako naglilibot, naghahanap ng hiring pero puro 'Hintayin mo lang tawag ng staff namin', 'Tatawagan ka na lang namin, ha?'

Napaupo ako sa gilid ng daan at pagod na pagod. Saan na ako pupunta nito? I looked at the wrist watch I have in my left hand. My stomach suddenly sounded like a angry animal, I'm hungry. The clock ticked at 2pm. Kaya pala nagugutom na ako.

Naghanap ako ng karinderya sa malapit. Hindi ko na pala kailangang lumayo pa. Shedded by nipa hut and the people ang going in and out.

"Eneng! pasok ka, kumain ka dito? Anong gusto mong ulam? Meron kaming dinuguan, caldereta, porkchop, nilaga----," I cutted her off.

"Nilaga na lang po, ate. Damihan niyo po ang sabaw ah?" ngumiti ito at nagmadaling kumuha ng order ko.

Noong una hindi talaga ako kumakain dito, natutunan ko lang talaga magtipid ng pinalayas ako. Lahat ng hirap dinanas ko para lang maiahon si Amara.

"Hindi ka o-order ng kanin?" tanong nito bago nilapag ang nilaga sa harapan ko.

"May dala po akong kanin, ate. Pahingi na lang po ng pinggan." Sabi ko sa kaniya.

Meron naman kasing kanin sa bahay bakit pa ako bibili? Makakatipid din ako.

"Oh, eto na. Saan ka nagtatrabaho, eneng? Ang ganda ng suot mo eh." Bahagya akong ngumiti sa kaniya.

"Maghahanap pa nga lang po ako ng trabaho, may alam ba kayo diyan? 'yong malaki ang kita, Ate." Pagbabakasakali kong sambit.

I started to eat while waiting for her answer. I forget to eat because of looking for a job. Para rin naman sa'min 'yon.