Te lo juro

0.00

"Valerio, lanet olsun o çok güzel bir çiçek, onu koparmayacağım. O çiçeği kendi dalgama kaptırarak solduramam. Onun kendisini yaşatacak yağmurları var, gözyaşlarımın ona yetmediğini hissediyorum, yardım et." Güldü Valerio "Çiçek buna razıysa?" ardından yanıtladım "Çiçeğin ölmesine izin veremem, onun yapraklarının uçuşunu izleyemem, anlamıyorsun" ve sırtımı sıvazlayarak uzaklaştı Valerio.

Gece'nin kim bilir kaçı yine her gece yaptığım gibi Tanrıça'ya dua ediyorum "Sadece onun omuzlarındaki yükü bana ver, acısını ben çekeyim. Ruhumda bedenimde helak olsun mutluluğu için, yeter ki onun ruhunu özgür bırak, yalvarırım" Onu her gördüğümde, bakışları o kadar içime işliyor ki, her şeyi içinde tutuyor ve ben bir şey yapamıyorum. Hırkama iyice sarıldım, soğuk deli gibi vuruyordu. Yoksa kalbimin rüzgarımıydı bu? Bu kötü günde beni kendime eziyetten vazgeçirmek için mi esiyordu? Eğer gelen rüzgar kalbimden olsaydı işte o an lanet ederdim kalbime...

Balkondan çıktım ve yatağıma ilerledim. Yine rüyamda görür müydüm onu ölürken? Ağladığını görüp rüyamdan ağlayarak uyanır mıydım? Kafamı yastığa koyar koymaz gözlerim kapandı.

Gece 3.45 :

Nefesim daralıyor, yine beni kurtar der gibi bakıyor. Yapamıyorum affet beni, bir şey gelmiyor elimden. O bağırdıkça nefesim daralıyor. Hayır, hayır ölme. Sakın, bana bunu her gece yaşatma ne olursun.

Kan ter içinde uyandım, yine tırnaklarım elime feci şekilde geçmişti. Nefes alamadığımı hissettim. Hayır, dur gerçekten nefes alamıyordum. Boğazımı sıkıyordu sanki bir güç. Koşarak dışarı çıktım nefesimi düzene sokmaya ve toparlamaya çalıştım evin önünde. Sanırsam Ester sesime kalkmıştı, ben tam yere yığılırken geldi ve kaldırdı beni "İyi misin? Hey Juliet!" zar zor cevap verdim "Ester, ben ölüyorum" Ester gözlerini devirdi uykulu olduğu her halinden belliydi "Tanrıçam sabır ver, ne ölmesi acaba? Hadi yat". "Olmaz" dedim şakaklarımı ovarken.

Devam Edecek...