Prologue
Spain, 2012-Montefalco
As they say; Love moves in misterious way.
Is this what they are saying? I was going to marry a man I did not know — I had not even seen its shadow in my dream. Mysterious, but, where is the love there? Is this their way for the love of my lifetime? But, why is this? I do not understand them no matter what they understand me. The chaos of my life.
I was standing in front of a large mirror here in my spacious room. I take a good look at myself after I was groomed by a hired make-up artist. The face is well groomed, even the dress I'll wear for the request of my future husband. "Tu hermosa señiorita, Kaira!" said the make-up artist without blinking her eyes. Alam ko naman na maganda ako. Given na 'yon. Peke akong ngumiti. Mamya ay bumukas ang pinto ng aking kwarto at iniluwal roon ang ina ko. Bihis na bihis din siya. Katulad ko; maganda din siya. Nang makalapit, agad niyang hinaplos ang magkabila kong balikat. "Anak?" malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko sabay tungo.
My mother is Filipino, my father is Spanish, but he passed away five years ago dahil sa heart attack. I smiled bitterly staring at her in the big mirror when I raised my head. Suminyas muna ang aking ina sa nag-ayos sa 'kin na iwan kami. 'Agad naman siyang sumunod. Katahimikan ng ilang segundo hanggang sa, "Ito ba talaga ang gusto ninyo para sa akin?" I calmed myself and emotions not to be discouraged. "Kaira, alam mo naman ang tradisyon ng pamilya natin, hindi ba?" I remaining calmed. Ano ba ang ipinaglalaban nila? Negosyo? Pera? Kayamanan? Hindi man lang nila naisip kung gusto ko rin ba ito o ikaka-ligaya ko ang maagang pag-aasawa?
Mahigpit niya akong niyakap. Hindi ko alam kung; naaawa ba siya sa 'kin, natutuwa o magagalit. "Gagawin ko ito dahil ito ang nais ninyo sa akin para sa kaligayahan din ninyo, hindi para sa kaligayahan ko." Nagsimula nang manligid ang mga luha ko. "Anak, hindi na gano'n. Para ito sa—" hindi ko na siya pinatapos magsalita nang sumingit ako.
"Te quiero mucho, Mama," I smiled bitterly at her as I faced her. "I'll try to be happy for you." At saka ko siya niyakap. "Gracias, hija." And she hug me back.
It was 9 in the evening. Hinihintay ang oras na makikilala ang lalaking pakakasalan ko. Lahat kami nasa living area na, at tahimik akong nagmamasid sa aking ina at kuya. Maya-maya nagsalita ang nakakatanda kong kapatid. Si Raphael. "Ready?" Naka-ngiti pa niyang tanong sa akin. Ngumiwi ako.
"Relax, Princess, guwapo ang mapapangasawa mo at Pilipino din siya katulad sa 'tin. Inirapan ko lang siya. Rinig ko ang mahinang tawa niya dahilan para mas lalo akong mairita.
Paano ko ba matatakasan ang problema kong 'to? Pumayag ako subalit mas nangingibabaw ang paglabag sa puso ko. Nang mainip ay naisipan kong tumungo ng powder room. Nagpaalam ako sa kanila. "Balik ka kaagad—parating na ang fiancè mo," kuya Raphael said. I just nod.
Not even in the plan, I really want to get stuck in this house. Yes, and I will express my family's desire to marry a man I have never met. I locked the door, and then hurriedly washed my hands. A few minutes later, I came out of the washroom and carefully watched if anyone was watching me or not. Nervously I went to the kitchen. I met three housemaids there, and they are all Filipinos too. "Mga ate!" mahina kong tawag sa kanila, at nagsilapitan naman ang mga ito. Suminyas ako na huwag gumawa ng ingay. Naka-ngiti silang tatlo na tumugon. "Tulungan ninyo ako na makatakas sa bahay na ito," mamya ay pagmamakaawa ko. "Ayaw kong ikasal sa lalaking hindi ko pa nakikilala, please," pagsusumamo ko. "Paano ka namin matutulungan—"
"Kaira?! Kaira?! Dónde estás?" boses ng kapatid kong si Raphael. "Alisa Kaira?! Dónde estás?!" nataranta na kaming apat sa kusina. Mamya ay hinila ako ni Ate Sepen at Ate Mele palabas ng kusina. Si Ate Cora naman ay nag-aabang sa kapatid ko—na batid ay sa kusina ang tungo. Sa likod kami dumaan. May hallway roon na patungong garahe. Kinakabahan ako ng subra dahil sa gagawin kong pagtakas. "Señorita, dito po!" nagulat ako dahil, isa sa mga taga-maneho namin ay tutulong para makatakas ako. "Kuya," tanging sambit ko nang makalapit sa kanyang lugar. Palipat-lipat ang tingin ko sa kanila. Alam kong pati sila ay mapapagalitan ng pamilya ko dahil sa gagawin kong ito.
"Doon ka dumaan. May makipot na lusutan palabas ng bahay na ito," kitang-kita sa mga mata ni Kuya Sixto ang pag-aalala. "Huwag mo kaming alalahanin, Señorita. Sa airport may naghihintay sa 'yo roon," paliwanag niya na ikinagulat ko. Paano nila nalaman ang plano kong pagtakas? Nagsimulang manligid ang mga luha ko sabay yakap sa kanilang tatlo. "Gracias! Maraming salamat sa inyong tulong," pumatak na ang mga luha ko. Tatanawun kong utang na loob ito sa inyo." Naka-ngiti lang silang tumango.
"Mag-iingat ka, Señorita Kaira. Adios!"
at saka na nila ako tinulak palabas ng makipot na daan.
"Alisa Kaira!" rinig kong sigaw ni Kuya Raph. "You're stubborn woman!"
"Patawad, Kuya Raph." Hikbi sabay takbo hanggang sa makalabas. Batid kong maging ang aking ina ay galit sa akin. Subalit, hindi ko talaga kayang magpakasal sa lalaking hindi ko naman mahal.
Malayo ang airport mula sa amin, kaya naman natagalan anc dating ko. Paglabas ko nang taxi agad na may sumalubong sa akin na babae. "Kaira Montefalco?" kunot-noo ko siyang tinitigan. "Don't worry, I'm Jiji. Ako ang tutulong sa'yo makaalis dito sa Spain."
Nabawasan ang kaba ko nang magpakilala siya sakin. Tinansya niya ako mula ulo hanggang paa. Napa-kagat labi akong tumingin sa kanya. "I need to change my outfit." Tumango siya. "Let's go—oh, we need to rush, by 12 midnight lalarga na tayo. It's already 11. Just make in fast Montefalco."
Meanwhile. After I changed my clothes, I looked around every street where I knew from the beginning they were looking for me. I stopped walking for fear that I might get caught here. "Don't worry — I'll take care of you until we get to the Philippines," Jiji winked at me and then pulled me to check in. There are not many questions, as long as, after showing the passport, ticket and other documents we have entered. I just breathed a sigh of relief. Nakatanaw sa malayo habang naglalayag ang isip sa kung ano-anong bagay. Ano kaya ang magiging buhay ko sa Pilipinas? Saka, hindi ko na matatapos ang pag-aaral ko dahil nga tinakasan ko na ang pamilya ko. I deeply sigh. I closed my eyes and I prayed. "Señor, perdóname por el pecado que he cometido. Tú me cuidarás, Señor. No dejes a mi madre y a mi hermano aquí en España. Guíame en mi viaje al extranjero. Amen."
(Lord, forgive me for the sin I have committed. You will take care of me, Lord. Do not leave my mother and my brother here in Spain. Guide me on my journey abroad. Amen.)
After 13.17 hours. Finally, we arrived. Ito na—nasa Pilipinas na talaga ako. Nasa loob palang ako ng airport ramdam ko na 'yong ibang klima nila. Binalingan ko si Jiji na kakatapos lang makipag-usap sa kung sinuman ang kausap sa linya ng telepono nito. Naka-tanga lang ako at hindi alam ang gagawin. Naghihintay nang susunod na gagawin. "Kaira?" tawag sa 'kin ni Jiji. Naka-ngiti siya. "Ito 'yong mga dokumento mo," sabay abot niya sa brown envelope sa akin. "Andiyan lahat, pati ang; master card mo." Kumunot ang noo ko sa huling sinabi niya.
"Master card? Pa'nong nangyaring—"
"Don't get me wrong, huh? Galing 'yan sa driver mong si Sixto. Lahat na hawak mo ngayon ay galing sa kanya," kinabig niya ako sa balikat. "Huwag mo nang itanong kung paano nila nagawa ang mga bagay na imposible. Ang mahalaga nandito ka na sa Pilipinas at malayang makakakilos na walang bantay galing sa pamilya mo. Anyway, masama pa rin 'yong ginawa mong pagtakas."
Alam ko naman 'yon, e.
"I'm sorry," mahinang sambit ko na naka-tungo. "Ayaw ko lang kasing—"
Naputol ang sasabihin ko nang magsalita siya. "Okay lang. Naiintindihan kita Miss. Huwag mong hayaan na ang tadhana ang masusunod sa lahat. Ikaw mismo ang gagawa ng tadhana mo—at dito mo sisimulan ang tadhana mo sa Pilipinas."
I don't know if I will be happy or sad. Let's just say I was disobedient to them, but what about my own happiness? Am I going to follow them forever? Do I no longer have the right to do what I want? Now, miles away from my family, I can do whatever I want. I will live a simple life here in the Philippines and strive to be able to stand on my own two feet. Wala akong alam sa pagtatrabaho, subalit magsusumikap ako para ma-survive ko ang aking sarili rito. Dasal ko lang na—sana may makikilala akong; mabuting pamilya at handa akong tulungan sa lahat namg bagay na nais kong matutunan. Ito na ang simula at alam kong kaya ko itong tatapusin. Diyos na ang bahala, ako na gagawa.
Note
-Basahin ang kabuuan kwento ng YOU'RE MY PROPERTY sa dreame account ni Mhai Villa Nueva.
(Mhai Villa Nueva)
Exclusive na po siya sa dreame, at ang ibang akda pa nito. Marami g salamat sa inyong suporta! God bless and keep safe everyone.
