Ah ,hatırlarmısın bilmem son gunlerinde fazla birşey hatırlamıyordun. Hastalığın seni yiyip bitirmişti ve tek yapabildiğm şey seni izlemekti. Günden güne ölüşünü izlemek. Sen o zamanlar fazla birşey hatırlamıyordun , konuşamıyordun halin takatin yoktu , bebeğim. Sadece elimden tutuyordun bende ortamdaki kasvetli havayı bozmak için sana şarkılar mırıldanırdım , bazen sevdiğin şiirleri .
Yıllarca eriyip gitmeni izlemişim meğersem. bu son tahmin ediliyordu gerçi fakat kabusumdu. Hem de en kötü kabusum. Her gün uyandığımda gözlerimi mutlulukla açamıyordum çünkü kabuslarla ve kaygılarla uyanıyordum. Sesini duyduğumda , kumral uzun saçlarını okşayıp tenine dokununca bitiyordu kabusum , geçiyordu endişem. Ölürsen üzülmememi yeni hayatlara başlamamı söyleyip duruyordun ama yapamayacağımı sende biliyordun itiraf et , Milena.Bir kelebek bu kısa ömründe eşini kaybettiyse ne yapabilir düşün. Bazen kelebeklerin bir günden sonra intihar ettiklerini düşünürdük seninle, cünkü bu hayat katlanılacak şekilde değildi. En azından senin için yani dolayısıyla benim içinde . Ama biz hiç intihar eden kelebeklerden olmadık , benim küçük kelebeğim. Biz sonuna kadar savaştık. Tanrıya karşı , hastalığa , hücrelere , yaratılan siktiğimin her bokuna karşı.
Beni bekler misin , Milena ? Ah, hayır yanına şuan gelemeyeceğim aslında abimin düğünü dışında bu hayatta kalmamı sağlayacak bir şey yok sadece bir sigara yakacağım tamam mı? Aklıma geldi de sen sürekli kendimi zehirlediğimi söylerdin fakat sen zehirlenmişken ben nasıl böyle kalabilirdim ki.?
Benim için fazla ciddi bir hikaye oldu değil mi ? Görüşlerinizi bekliyorum.
