2

863 92 12

by To-minoki

by To-minoki

Zawgyi 🌴

Luggageကိုဆြဲကာကင္းကြာတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အိမ္ထဲကိုဝင္လာခဲ့သည္။သို႔ရာတြင္ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ဧဒင္က။

"ေျမသင္းရနံ႔"

မိမိရဲ႕နာမည္ကိုေအာ္ေခၚတဲ့ဒယ္ဒီေၾကာင့္အေပၚကိုတတ္ရန္ေျခလွမ္းျပင္ေနရာကလွစ္ခနဲၾကည့္လာသည္။

"ဒယ္ဒီ!!

"ဘာလို႔ ႀကိဳၿပီးဖုန္းမဆက္တာလဲ"

ထိုအခါရနံ႔ကLuggageႀကီးကိုပစ္ခ်ကာဧဒင္အနားကိုေျပးသြားလိုက္သည္။

"ဒယ္ဒီကိုစိတ္မခ်လို႔ မာမီကိုမရမကေျပာၿပီး ျပန္လာတာ"

"ေအာ္!! ဘယ္လိုလဲ အေဖသစ္နဲ႔ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား "

"ရနံ႔က မာမီနဲ႔ေနတာမဟုတ္ဘူး တစ္ေယာက္ထဲတိုက္ခန္းဝယ္ၿပီးေနတာ"

ရနံ႔ကေပါ့ပါးစြာေျပာေသာ္လဲမ်က္ဝန္းထဲမွာဝမ္းနည္းရိပ္ေတြသန္းေနသည္။ေဒစီႏိုင္နဲ႔၂ဦးသေဘာတူကြာရွင္းၿပီးကတည္းကအခုထိ၂ေယာက္သားမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိၾက။

တစ္ေယာက္ထဲရိွတဲ့သမီးေလးကသာ၂ေယာက္လံုးကိုမျပတ္ႏိုင္လို႔ေဒစီႏိုင္ဆီကိုေရာသူ႕အနားကိုပါအၿမဲလာေနတတ္တာ။

"ႏွစ္အၾကာႀကီးေနမွေတြ႕ရတဲ့သမီးကိုဒယ္ဒီကအေအးတစ္ခြက္ေတာင္မတိုက္ခ်င္တာလား"

ထိုေတာ့မွဧဒင္ဖတ္လက္စသတင္းစာကိုစားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး။

"ေမာင္ေနသာၿငိမ္းခ်မ္းေရ ဒီခနလာခဲ့ဦး"

ဘႀကီးတိုးအနားေနရင္းက႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေၾကာင့္မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ံဳ႕သြားသည္။သူၿငိမ္ေနလို႔ထင္တယ္ဧဒင္အသံႀကီးကပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာ၏။

"ေနသာ ၿငိမ္းခ်မ္း!!

"ဒီမွာဘာေနသာၿငိ္မ္းခ်မ္းမွမရိွဘူး လီမင္ဟိုပဲရိွတယ္"

ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့သူ႕ေၾကာင့္ဧဒင္မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ံဳ႕ကာအတတ္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်ရသည္။ၿပီးမွ...။

"မင္ဟိုေလးေရ..သံရာရည္ေအးေအးေလးေဖ်ာ္ေပးပါဦး"

တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ဒီလိုအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကိုဒီလိုေလသံနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုတာေတြးေတာင္မေတြးခဲ့။