Codzienność nosi maskę

Wracając w myślach zaledwie kilka lat widzę rozczarowanie w jej dużych, niebieskich oczach, ten błysk który kiedyś napędzał mnie do działania wygasał z każdym dniem. Jak bardzo naiwny byłem aby zakładać, że to co kazałem jej oglądać- tak nierealnie wspaniały obraz mojej osoby pozostanie w jej głowie na zawsze. Kwestią czasu było kiedy codzienność bezlitośnie zrzuci maskę za którą chowałem prawdziwego siebie- może ze strachu, a może z głupoty? Byłem jak paw który pokazuje swoje najlepsze cechy, pręży się, obiecuje.. jednak gdy przyszła codzienność – odarłem ją ze złudzeń pozostawiając jedynie zrujnowany obraz człowieka którego we mnie widziała.

Hologramy, iluzje, nierzeczywiste obrazy nas samych kreowane na potrzeby świata- w tym staliśmy się mistrzami. Każdy z nas udaje. Nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli, nie zawsze wszystko nam się podoba ale za nic nie chcemy tego zdradzić. Ukrywamy skrzętnie objawy swoich lęków, słabości, uczuć i emocji by nie narazić się na cios. W końcu noszone przez nas maski są bardziej rzeczywiste i realne niż kiedykolwiek wcześniej, przywykamy. Niedługo później to najlepszy sposób aby dostosować się do każdej sytuacji i pokazać dokładnie to i tylko tyle na ile sami mamy ochotę.

Bezmyślnie dałem poznać się jako ideał, ucieleśnienie pragnień- zawsze pełen energii, ciekawy, nieprzeciętny. Kiedy codzienność odsłoniła brzydką prawdę oboje czuliśmy się oszukani. Ona bo nie takiego partnera wybrała. Ja? bo przecież obiecywała miłość, wierność – mówiła, że kocha. Miłość to szczerość, rozmowa i otwartość na drugiego człowieka, a im więcej doświadczeń za nami tym więcej odwagi nam trzeba.

„Samotność nie jest naszym przeznaczeniem, a samych siebie poznajemy tylko wtedy, kiedy możemy się przejrzeć w oczach innych ludzi." 

Pablo Coelho