Arkadaşlar bu benim ilk kitabım, yazım hatalarım yada size çok saçma gelen bir yer olursa bana iletin lütfen :)
Kitaba başladığınız tarihi yazarsanız çok mutlu olurum 🖤
Yorum ve vote atmayı unutmayın, eğer kitabım beğenilirse yorum ve vote sınırı koyabilirim.
Seviliyosunuzz...
Saat bayağı geç olmuştu ama mesaiye kalmayı ben istemiştim. Lüks bir spor salonunda kick-box antrenörüydüm ve mesleğimi severek yapıyordum. Erkek yada kadın müşterilerimize kick-box dışında kendini savunmayı ve tehlike anında kendilerini korumak için ne yapabileceklerini gösteriyordum.
Helede kadınların şiddet görüp istismar edildiği, bıçaklarla,silahlarla yada parçalanıp yakılarak öldürüldüğü bu zamanda kadınların kendini savunmayı öğrenmesi benim için çok önemliydi.
Ben Zara DAĞDEVİREN, yetimhanede büyümüş, 18 yaşından sonra yetimhaneden ayrılıp çeşitli yerlerde çalışarak kendi ayakları üzerinde durmuş kimsesiz biriyim.
Bana destek olan ve benim antrenör olmamı sağlayarak kendi spor salonunda çalıştıran manevi ağbeyim sıraç sayesinde buralara kadar geldim. O olmasaydı belkide çok kötü bi durumda olucaktım kim bilir..
Garip bir ses sokakta yankılandığında düşüncelerimden sıyrılıp adımlarımı yavaşlattım. Sesi tekrar duyabilmek için dikkat kesildim. Aynı sesi biraz daha kısık bir şekilde kulağıma dolduğunda adımlarımı sesten tarafa doğru çevirdim.
Serin bir rüzgar estiğinde burnuma garip ama güzel bir koku doldu. Hem rüzgarın serinliği hemde kokunun güzelliğiyle hafif bir ürperti sardı bedenimi. Kafamı çevirip etrafıma baktığımda olağan dışı birşeyle karşılaşmadım. Çılız bir kaç sokak lambası, 2 çöp konteynırı ve bir kaç tane evin ışığından başka hiçbirşey yoktu.
Aynı ses yine kulağıma dolduğunda adımlarımı hızlandırıp senin geldiği yöne doğru gittim. Karşılaştığım manzara yüreğimi burktu. Yerde boylu boyunca serilmiş gollden cinsi bir köpek ve onun başının altına sokulmuş 2 yavru köpek vardı. Muhtemelen açlıktan ve soğuktan dolayı anne köpek dayanamamış ve ölmüş olmalıydı.
Yavruların sesindeki gariplik hem bi kaç haftalık oluşlarından hemde hasta ve aç olmalarından kaynaklanıyordu sanırım.
Daha fazla oyalanmadan içi yünlü montumu çıkarıp yere serdim. Ardından yavruların ikisinide montumun üzerine koydum ama sanırım korktuklari için huysuzlanıp daha fazla ses çıkarmaya başladılar. İkisinide montuma sarıp kundaktaki bir bebek gibi kucakladım onları.
Küçükken hep bir köpeğim olsun isterdim. Artık bu köpüşleri iyileştirip benim onlara annelik yapmam gerekicekmiş gibi görünüyor. Belkide sahiplendiririm kim bilir?
Adımlarımı hızlandırıp biran önce evime gitmeyi diledim çünkü şuan aşırı üşüyorum. Ben hızlı hızlı yurürken arkamdan birinin geldiğini hissettim. Daha doğrusu 2 aydır bu hisle yaşıyordum ama ortada görünürde hiçbirşey yoktu. Paronayaklaştığımı bildiğimden yine aldırmadım ve yürümeye devam ettim ama birden omuzlarıma bir ceket bırakıldı ve kafasında kapşonu olan uzun boylu simsiyah giyinmiş bir adam yanımdan geçip koşar adım benden uzaklaşıp gözden kayboldu. Ben hala olayın şokundayken ağzımı açıp adama seslenememiştim bile.
Kucağımdaki miniklere dikkat ederek önce sağ kolumu sonra sol kolumu ceketin kollarından geçirdim. Hala sıcaktı..
Neden böyle bişey yapma gereğinde bulunmuştu? Bir insan tanımadığı birine ceketini verir mi? Yada siz olsanız tanımadığınız birisine ceketinizi verirmiydiniz?
Ve asıl soru.. Bu kişi benim paronayaklaştığımı düşündürten olayların arkasında olabilirmi?
Belkide cidden yardım sever, iyi niyetli, merhametli, ve kendinden başka insanlarıda düşünen ince fikirli bir insandır? Olamaz mı?
Yada..
ah boşverin daha fazlasını düşünemeyecek kadar üşengeç ve yorgunum.
İSTİKAMET benim çöplük.
Arkadaşlar ilk bölüm olduğu için kısa evet ama iyi başladık gibi :)
Düşüncelerinizi yorumlara yazın. Hepinizin düşünceleri beni oldukça yakından ilgilendirir.
Yazım yanlışlarım ve saçma olan biryer varsa kusura bakmayın lütfen.
Yeni bölüm istediğiniz zaman YB yazmanız yeterli.
Seviyorum hepinizi..🖤
