Call Me Roxie - creepypasta oc story

Çocuk - bölüm 1

Bazen beni neyin bu hale sürüklediğini merak ediyorum. Aslında.. kendimi bildim bileli böyleyim, ama... Daha iyisi olabilir miydim..?

Issız ve korkutucu sokakların içindeki bir evde dünyaya gelmiştim. Babam ben doğmadan önce annemi terk etmişti. Annem de... Bilirsiniz, her gün başkasıyla eve gelirdi. İlkokulu yine berbat biryerde okudum. Annemin bir "tanıdığı" sayesinde kayıt olmadan okumuştum. Okuldaki istisnasız en zeki çocuktum. Arkadaş edinme konusunda iyi olmadığım için bu konuya pek bulaşmazdım...

Ve.. ve bir gün babam geri döndü 11 yaşındaydım.. ilk başta annemle sakince konuştular ama... Sonra birşeyler ters gitti. Bağırmaya çağırmaya etrafı kırıp dökmeye başladılar. Onları uzaktan seyrediyordum ve bir an önce kavga etmeyi bırakmalarını diliyordum. O anda babam anneme sert bir yumruk attı... Annem çileden çıkmıştı. Çekmeceden bir bıçak aldı. Babam geri çekildi ve sakin olmasını söyledi. Ama o dinlemedi... Herşey çok hızlı olmuştu.. annem onu bıçakladı... Onlarca kez... Ben şoktaydım. Kımıldayamıyordum bile. Odanın zamini kanla kaplanmıştı. Kendime geldiğimde yavaşça odama çıktım. Bu olaylar yaşanmamış gibi yapmak istiyordum. Babam hiç gelmemişti... Annem katil değildi...

Sabah olduğunda annem beni sarstı. "Çocuk çabuk uyan polisler geldi. Gidiyoruz.". Ne olduğunu fark etmem kısa sürmedi. Annem yakayı ele vermişti. Hemen uyandım. Annem kolumdan tutar tutmaz dışarı çıktı. Daha üzerimi bile değiştirmemiştim. Babamın arabasına bindi ve sürmeye başladı. Arkadışının evine gidiyordu. Polisler bizi fark etmemişti. Eve geldiğimizde anam ve arkadaşı bir süre kapıda konuştular. Onunda bir çocuğu vardı. Benden biraz daha büyük bir kızı... İçeri girdik. Annemin arkadaşı önüme çömeldi ve sordu; "adın nedir küçük bayan?". Adım..? Bu güne kadar hiç kimse sormamıştı. Sessizce "çocuk.." Dedim. Kısa bir sessizlikden sonra annem atıldı. "Onun bir adı yok". Annemin arkadaşı biraz şaşırmıştı. " 'Çocuk...' "

(Biraz doaçlama ama olsundu)