LİSE HAYATIMIN SON GÜNÜYDÜ ARKADAŞLARIM MARAL ve KUMSAL İLE LİSE'YE NERDEYSE BÜTÜN ANILARIMIZIN OLDUĞU O YERE , LİSEMİZE VEDA ETMEYE GİDİYORDUK. GİTTİĞİMİZ SOKAKLAR ÇOK ISSIZDI VE MARAL BUNDAN ÇOK FAZLA KORKUYORDU ÇÜNKÜ ÇOCUKLUĞUNDA ÇOK KÖTÜ ŞEYLERLE KARŞILAŞMIŞTI. NERDEYSE OKULA YAKLAŞMIŞTIK,KUMSAL ÇALIŞKAN BİR KIZDI VE SINIF ORTALAMASININ KAÇ OLDUĞUNU MERAK EDİYORDU.TABİ MARAL VE BENDE... KONUYU KAPATIP OKULUN İLK KORİDORDA BİRAZ GEZMEYE KARAR VERDİK . AKLIM MÜDÜRÜN ODASINA TAKILDI KIZLARA GİRELİMMİ DİYE SORDUM YANITLARI HAYIR OLMUŞTU BEN YİNEDE GİRİP BAKMAK İSTEDİM. BEN GİRİNCE PEŞİMDEN GELDİLER MARAL KISIK BİR SESLE ;
"ÇABUK ÇIKSAK İYİ OLACAK OKULUN SON GÜNÜNDE KÖTÜ BİŞEY YAŞANSIN İSTMEYEİZ"
BU SÖZÜ PEK ALDIRIŞ ETMEDİM. AKLIM MÜDÜRÜN BİLGİSAYARINA TAKILMIŞTI. YAVAŞÇA EĞİLİP KOLTUĞA OTURDUM KOLTUK PEK GÜZEL DEĞİLDİ RAHATSIZ EDİYORDU. BİLGİAYARI AÇIP SESİNİ KISTIM SONRA KORKUP BİLGİAYARI KAPATTIM VE ODADAN YAVAŞ ADIMLARLA ÇIKTIK. KUMSALIN ELİ KESİLMİŞTİ ORALAR KARANLIK TI VE KORKMASINLAR DİYE YANLARINDA GİTTİM. ELİNİ YIKADI VE DIŞARI ÇIKTILAR KORİDORDAKİ TABLO DİKKATİMİ ÇEKMİŞTİ KUMSAL BU KONULARDA BİLGİLİ OLDUĞU İÇİN ONA BU TABLOYU KİM ÇİZMİŞTİR DİYE SORDUM.
"BU OKULDAN GİDEN GARİP BİR HOCANIN YAPTIĞI TABLOYDU." TABLOYA YAKLAŞTIM TAM DOKUNACAKKEN TABLO YERE DÜŞTÜ VE PARÇALARA AYRILDI AMA NEDENSE HİÇ SES ÇIKMADI.O SIRADA MARALIN ANNESİ ARADI
"Canım kızım iyisin değil mi ? her şey yolunda mı ?"
"Evet annecim her şey yoldunda birazdan sınıfa çıkarız"
"Saat 10:10 da değil miydi yarım saat geç kalmışsınız hemen sınıfa çıkın. Görüşürüz kendine iyi bak tatlım"
"Görüşürüz annecim"
ÇOK FAZLA BİR SÜRE GEÇMEDEN ÇANTAMA SABAH ATTIĞIM SANDVİÇ İ ÇIKARDIM YANIMDA 3 ADET VARDI DİĞERLERİNEDE VERDİM. BİR YERDE OTURUP YEDİK KARNIMIZ SONUNDA DOYMUŞTU. ÜSTÜMÜZDE BİRKAÇ DEĞİŞİKLİK YAPTIK VE SON KEZ DERİN BİR NEFES ALDIK...
bir anda maral bana seslendi
"Geç kaldık hemen yukarı çıksak iyi olacak."
"Bence çok geç kalmadık yoksa yine korktun mu ?"
"Ya bulut ve maral konuyu kapatın."
Bu kısa konuşmadan sonra hiç ışığın görmediği merdiven basamaklarını teker teker çıkmaya başlamıştık. Sınıfımızın kapısına geldik kapıyı çaldık ve içeri girdik gözümle hafif bir bakınmaktan sonra yaklaşık beş,on kişinin geldiğini gördüm. Yine her zamanki oturduğumuz yere gittik ve oturduk bir ses gelmişti
"Çocuklar bana bakar mısınız"
peki ya o ses neydi ? Hocayı göremiyordum acaba benim gözüm mü karamıştı? hemen kumsala seslendim
"Hocayı görebiliyor musun ?"
"Hayır göremiyorum"
Bu sözleri duyduktan sonra maral ın yanına yaklaşıp sakın korkma arkanı dön ve bekle !
Maral arkasını dönmüştü kumsaldan onun yanında kalmasını rica ettim ve hızlı adımlarla koridora çıktım.Fakat koridorda ne öğretmen vardı ne başka bir şey... hızlıca sınıfa gitim.Sıraya oturdum ve son kez şu sözleri tekrarladım ;
"Maral lütfen sakin olmaya çalış"
Derken birden eşyalar sallanmaya başladı kumsal hemen maralı sakinleştirmeye çalıştı maralın gözleri titriyordu hemen ilacını içirip nasılsın diye sordum.Hayır dermiş gibi kafasını iki kez yana salladı ve birden deprem oluyor diye ses duymaya başladım.sonunda deprem durmuştu müdürüzüz gelip herkesi kontrol etti.Herkes tamdı ama ya öğretmenimiz ? O neredeydi ? İyice aradık ve yoktu sanki bu deprem onun yok olması içindi.
Maral biraz sakinleştikten sonra hızlı adımlarla okuldan çıktık.Yukarı baktım ve gökyüzü biraz garipti.Sanki bütün dumanlar havaya karışmış gibiydi... Hemen,bilmediğimiz bir uzun binaya girdik asansöre bindik ve tam 7. Kattayken asansör durdu hemen maralın gözlerini kalattım ve sakinşeştirmeye çalıştık ama olmadı maral bağırmaya başladı fakat kimse bizi duymuyordu.Orada birkaç gün tıkıkı kalmıştık ve maralın psikolojisi bozulmuştu ne yapsakta geri düzeltemedik bunun tek yolu annesini görmek olacaktı.Nihayet karanlık asansörden çıkmıştık,hemen evlerine gittik ve annesini gördüğü an kıpkırmızı olan yüzü birden bembeyaz olmuştu annesiyle biraz yalnız bıraktık ve onu aşağıda bekledik.
