1 HAFTA SONRA...
Hastanede bir kaç günümü sadece kendime NEDEN ?diye sorarak geçirdim. Artık eve dönme zamanı gelmişti. En son ailemle çıktığımız o eve yalnız ben dönecektim. Devlet annem ve babamı kimsesizler mezarlığına gömmüştü. Bense hala kendimi suçluyordum. Önce annem ve babamın yanına gittim. Ama orada bir adam vardı. Onu tanımıyordum.
- Kayra Hanım ?
- Evet. Kimsiniz ve adımı nereden biliyorsunuz?
-Sakin olun küçük hanım ben babanızın dostuyum. Babanız beni eğer olur da başına bir şey gelirse diye sana bir miktar para biriktirmişti.
Bana bir kredi kartı uzattı şifresinin doğum günüm olduğunu ve değiştirmemi söyledi. Artık eve dönüyordum karnım ses çıkarıyordu ama yemek istemiyordum. Boğazım acıyordu. Geçmiyordu kendimi yalnız ve korkmuş hissediyordum, korkuyordum kimsem yoktu. bilmediğim bir dersin sınavını oluyordum sanki. canım yanıyordu ne kadar zor bir şeymiş hem yetim hem öksüz kalmak. Öyle kolay değilmiş, gelip alışırsın diyen insanlara sözüm . Ne sanıyorlar bilmiyorum ama yaşamak çok zor bir şey. Eve geldim duş almalıydım kirlenmiştim yıkanmama lazımdı. Annem olsa..... sustum çünkü yoktu. Önce mutfak gözüm çarptı annemin yaptığı omleti hatırladım. Sonra bahçe babamla konuşmamızı hatırladım, özlemişim onları. Odama çıktım ve duş aldım. Annemin odasına geçtim yataklarının içine girdim ve kokuları hala yatağında duruyordu. O güne dair hatırladığım son şey gözümden süzülen yaşlar...
