saudade || asanoya texting

i never meant take me alone

final bölümüdür

nishinoya
asahi
o gün geldi
ailem hazırlar beni öldürmeye
sessizce telefonumu aldım ve o uçuruma doğru gidiyorum şu an
hayatıma son vermeye.

"birkaç dakika sonra"

nishinoya
buradayım asahi...
hep birlikte olmak istediğim yerde, yalnız başıma öleceğim

nishinoya
ama en azından sonsuz bir uykuya yatacağım
buradaki kiraz çiçeği ağacının dibinde, kiraz çiçekleri düşerken ben ruhumu bırakacağım.
hep burada piknik yapmak istemiştim.
belki de burada sevgili olurduk

nishinoya
keşke beni seçseydin asahi
o kız yerine beni seçseydin

nishinoya
senden hiçbir şey istemezdim
sadece yüzüne bakmam yeterdi bana
elimi tutman yeterdi
ama sen seçmedin beni

nishinoya
özür dilerim her şey için
öncelikle doğduğum için
sonra da sana bunları yaşattığım için
seni seviyorum asahi
sana aşığım
iyi ki varsın
mutlu ol bensiz
beni unut
nishinoya diye biri yoktu hayatında...

asahi
NOYA
YAPMA SAKIN
DUR ORADA
GELİYORUM HEMEN

nishinoya
kaldırmışsın engelimi...

asahi
EVET KALDIRDIM AMA DUR
BEKLE BENİ
O KİRAZ AĞACININ ALTINDA ÖPECEĞİM SENİ
BÜTÜN SORUNLARINI ÇÖZECEĞİM
AMA DUR
BEKLE

nishinoya
elveda asahi
elveda sevdiğim adam
elveda...

asahi
NOYA

------------------------

Asahi uçurumun oraya gelmişti. Nefeslerini düzenlemeye çalışıyordu. Ama gözyaşları buna engeldi. Kaç yıllık arkadaşı. Onu bırakmıştı. Kendini uçurumdan bırakmış ve deniz kayalıklarına çarparak ölmüştü Nishinoya. Asahi bağırıyordu. Nishinoya'nın arkasından haykırıyordu içindekileri. Gözyaşları da düşüyordu solmuş çiçek yapraklarının üzerine.

"N-noya..." yere çöktü ve ağlamaya devam etti Asahi. Kalbini biri sıkıyormuş gibi hissetti. Biraz sonra kendine geldiğinde, Nishinoya'nın gönderdiği tüm mesajları okudu. Çok fazla acı çekmişti Nishinoya. Mesajlarından anlaşılıyordu hepsi.

"D-dayanamıyorum Asahi...Kurtar beni Asahi"

Asahi bunları kendi kendine tekrar ediyordu. Belki de onu kurtarabilirdi. Babasına karşı çıkabilirdi.

Ama, yalnız bırakmıştı Nishinoya'yı.

"Özür dilerim Nishinoya! Özür dilerim! Lütfen affet beni..."

Sesi sonlara doğru kısılmıştı Asahi'nin. Bağıramıyordu artık. Keşke geri dönseydim takıma diyordu kendi kendine. Belki de takıma dönseydi bunlar olmayacaktı. Özür diledi tekrar Nishinoya'dan.

"Senin yanına geleceğim bu sefer Noya. Orada yalnız kalmayacaksın. Seni orada koruyacağım. Brilikte olacağız bu sefer."

Asahi derin bir nefes almış ve kendini sırt üstü kayalıklara doğru bırakmıştı. Korkmuyordu. Bunca zamandır korktuğu yükseklik vız geliyordu ona. Canının acımasını umursamıyordu. Tek istediği Nishinoya'yı yalnız bırakmamaktı.

İstediğini yapmıştı da.

Sonuç başarılıydı. Kayalıklara sertçe çarpmış ve iğnenin pamuğa batması gibi bi ölüm olmuştu. Birkaç dakika sonra siren sesleri yaklaşmaya başlamıştı. Etraftaki insanların panik çığlıkları, patlayan flaşlar.

Acaba arkadaşları ne diyeceklerdi bu duruma? Dayanacaklar mıydı? Yoksa onlar da mı atacaklardı kendilerini ölümün kollarına?

Fakat, hikayenin en sonunda aşıklar biribirlerine kavuşmuşlardı. Nefes almıyorlardı belki. Kalpleri de atmıyordu. Ama birbirlerine aşıklardı.

Önemli olan da bu zaten. Birbirlerine olan aşkları söz konusu. Yaşamayacaklar diyenler olacaktır eminim. Ama,

hikayeleri her zaman yaşamalarını sağlayacaktı...

umarım hoşunuza gitmiştir<3! kısaydı ama yazarken ağladığım bir fic oldu. söyleyecek çok şeyim yok...asanoyayı sevin ve aşklarını yaşatın! rüzgar sizi seviyor<3