Flight

{2} An accident

Ik keek mevrouw Flaes vragend aan. “Wat is er Celice?” Vraagt ze. Ik boog naar haar toe en fluisterde: “Ik weet niet wat het is maar iedereen heeft het de hele tijd over Taeron. Wat is er met hem? Volgens mij is hij gewoon een aardige jongen…” En ik kijk haar weer aan. “Niets er is niets met hem… Is er wat dan?” “Nee maar hij nam me mee en iedereen ging opzij voor hem. Sterker nog, ze knikte allemaal naar hem!” Schreeuwfluister ik. “Ik weet het niet meid. Het zal wel flauwekul zijn.” Ik zag in haar ogen dat ze loog. Waarom mag ik het niet weten? Ik hoorde Marco lachen. “Hè, mogen wij niet meegenieten?” Ik rol met mijn ogen. #de sukkel#. Ik schreeuwde ik iets wat dat ik niet had verwacht. “Marco hou je kop!” Geschrokken keek ik mevrouw Flaes aan. Ze grinnikte. Ze grinnikte gewoon! Maar Marco, die zat met open mond naar mij te kijken. Ik keek boos terug. Zijn mondhoeken krulde op en hij grijnsde naar mij. “Ach kijk nou, onze lieve, zoete Celice trekt haar mond is open! Ben benieuwd wat dat later gaat worden!” Grapte hij. “Marco, hou je mond of je hebt een probleem. Je ziet dat Celice het niet leuk vind.” Ik keek haar dankbaar aan maar Flaes keek nog steeds naar Marco. Toen ze terug keek naar mij knikte ze naar mijn stoel waar ik op moest gaan zitten. Best, tijd voor gewone mentor lessen. Dan houd Marco tenminste zijn bek. Wacht wat? Dacht ik nou serieus ‘houd hij z’n bek’? Kijk, ik ben nou niet echt zo’n iemand die ruig denkt of doet. Dus ik ben ook een beetje schrikkerig als het gaat om lelijke woorden. Misschien moet ik dat toch maar niet meer zo veel aandacht geven… dan denk ik misschien meer als hun. Ja, ik ga ze laten zien dat ik niet zo’n watje ben als dat ze denken. Ik weet alleen nog niet hoe. Wat nou als ze me dan nog meer gaan uitlachen? Dat kan ik er echt niet meer bij hebben hoor. Ik concentreer me op de mentorles en ben zo snel mogelijk weg als ik de schoolbel hoor gaan. Buiten staat Heleen al weer op me te wachten. Onee toch, wat moet dat wijf nou steeds van me? Jeetje, wijf? Ach boeie. “Hallo Celine! Ook leuk om jou weer eens te ontmoeten!” Jezus hou op zeg! Waarom is ze eigenlijk alleen? Ik dacht toch echt dat ze altijd bij haar vriendinnen was… T’zal wel. “Zeg Celine, ik zou het gebeuren van vanmiddag in de pauze graag achter me laten. Het was niet erg leuk wat je deed maar oké. Zand er over?” En ze legde haar arm over mijn schouder. Waarom? “Zou je met me mee willen komen naar huis? Dan kunnen we eventjes bijkletsen. Dat zou ik heel leuk vinden.” Grijnst ze. Zou ik? Nee het is vast wel weer een flauwe grap van haar. Tijd om antwoord te geven had ik niet want ze trok me al mee naar de fietsenstalling. Het zonnetje straalde, het zal wel iets van 25 graden zijn. Een erg warm begin van de zomer was het nou ook weer niet maar het had wel wat lekkers met zich. Alsof de liefde je zo zou kunnen omarmen. Ik zou nou geen liefde omarmen maar een totaal hysterische trut van 16. Wacht wat? “Celine, maak kennis met Patricia mijn mooie scooter.” En ze wees naar een smetteloos witte scooter met een eenhoorn als koplamp? “Eh, Heleen ik ga wel achterop hè?” “Ja natuurlijk! Dat mag wel als we naar het park rijden!” Naar het park? “Maar ik dacht dat we naar jou huis zouden gaan?” “Tja, het is toch lekker warm dus waarom niet in het park?” Ze pakte haar scooter en reed de stalling uit. Ze overhandigde de scooter aan mij en liep naast me mee het schoolplein af. Een paar kinderen stonden lachend naar mij en Heleen te kijken. Wat gebeurd hier? “Nou Celine, ga je nog rijden of wat?” Wat? Ik rijden?! Ik kan helemaal niet rijden! “Heleen je  snap het ni…” “O ja zeker wel! Je durft alleen niet!” Nee ik kan het niet trut! “Heleen i…” “Ach je moet niet zo flauw doen Celice!” Roept ze nu bijna. “Heleen ik kan het niet!!” Roep ik nu. Daar schrok ze van. Vervolgens grijnsde ze. “Jij? Die niet kan motorrijden? Laat me niet lachen! Hahaha.” Zegt ze met een sarcastische lach. “Ja dus? Als ik het niet kan waarom zou ik het dan doen?” Snoof ik? “Omdat je jou reputatie op school een beetje hoog te houden hebt trut!” Mijn reputatie? Ik bepaal zelf wel hoe ik mezelf prijsgeef! Ik schudde nee. “Jezus Celice, ik heb tijdens gym een spier verrekt weet je nog?” Uhh ja? “En je weet hopelijk wel dat ik dus niet kan motorrijden?” Ik knikte maar want ik durfde geen nee te schudden. “Stap dan op gek!” “Oké rustig maar hoor!” Riep ik. Met trillende benen stapte ik op de scooter. Hemeltjelief, ik weet nog geeneens hoe ik dit ding aan krijg… “Kom Celice ik doe t wel.” Zucht ze en ze zet de scooter aan. Het enigste wat ik weet is dat je door aan het rechterhandvat te ‘hangen’ je gas geeft en met dat hendeltje wat je ook op je fiets hebt, je moet remmen. Te onvoorzichtig geef ik gas. Heleen grijpt mijn middel vast en gilt het uit. We vliegen de straat op. Uit schrik knijp ik in de rem. Ook dat had ik niet moeten doen wat het voorwiel stopte direct en het achterwiel vloog omhoog. Heleen gilde nog harder. Met een plof kwam het wiel weer op de grond. Ik gaf weer gas, ik remde, gaf weer gas, remde. Toen trok Heleen aan mijn rechterarm. We vlogen vooruit maar omdat het stuur scheefstond ook rechtsom. Met een harde klap kwamen we op de grond terecht. Het stuur kwam terecht in mijn buik. Ik kwam met mijn hoofd op de grond en mijn been lag onder de scooter. Ik hoorde de mensen schateren maar binnen now-time was het stil. Ik had hoofd en buikpijn. Het deed ontzettend veel pijn om te kijken. Het enigste wat ik zag is dat de grote groep geschrokken dichterbij kwam. Iemand probeerde door de grote menigte heen te komen. “Ga aan de kant!” zei die lieve, zoete stem. Met tranen in zijn ogen kwam Taeron aangerend. Taeron?!? Maar daarna, was er niets meer. Helemaal niets…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heej allemaal! Dit is het tweede hoofdstuk alweer!

Hopelijk was het leuk, ik dacht ik maak een kleine Cliffhanger...

Write and Enjoy!

-xx- Eef