Met je hoofd in de wolken zijn

Hoofdstuk 13

Zoals hij eigenlijk wel verwacht had zat haar deur dicht. Zoals hij de hele tijd al gedaan had klopte hij dan ook netjes op de deur. Ook al wist hij eigenlijk al wel dat ze toch niet open ging doen. Ze zou niet eens reageren.
'Eef ik heb thee voor je' deelde hij haar desondanks toch mede.
'Wil je de deur alsjeblieft even open doen, anders moet ik weer naar beneden lopen voor de sleutel' hij wist ook wel dat ze hem weer op slot had gedaan nadat hij haar kamer had verlaten. En ondanks dat de sleutel gewoon in zijn zak zat, hoopte hij toch op enige medewerking van haar kant.
'Je moet wel wachten' hoorde hij haar plots aan de andere kant van de deur.
'Ja ik wacht' stemde hij toe. Het was immers een hele vooruitgang. Ze praatte tegen hem, en ze stond aan de andere kant van de deur. Nu moest hij voorzichtig zijn in wat hij zei en in wat hij deed.
'Tot ik zeg dat je mag binnen komen' maakte ze hem duidelijk voordat hij de deur van het slot hoorde gaan.
'Ja op jou teken' stemde hij er wederom dan ook mee in.
'Kom maar binnen' was haar stem vervolgens ver weg, maar ze praatte wel nog dus dat was nog altijd een goed teken.
Uiterst langzaam opende hij dan ook wederom de deur van haar kamer. Ze was gauw terug onder de deken gekropen voordat ze hem toestemming had gegeven om binnen te komen. En tot zijn opluchting zag hij dat ze van het bord pasta had gegeten. Het was misschien niet veel, maar ze had in elk geval gegeten en dat was een goed teken.
'Zal ik je thee op het bureau zetten. En wil je het nog opeten of zal ik het mee naar beneden nemen' liet hij de keus geheel aan haar.
'Je hoeft dit niet te doen' begreep ze niet waarom hij zo lief voor haar was. Ze had hem weggestuurd, en dat tot twee keer toe en toch bleef hij terug komen.
'Jawel. Ook al ontken je heel hard. Ik moet toch voor je zorgen' was zijn redenatie erachter. Als Eva zich rot voelde dan zorgde ze niet goed voor zichzelf en dus voelde hij zich verantwoordelijk om dan juist extra goed voor haar te zorgen.
'Ik kan prima voor mezelf zorgen' was Eva het daar uiteraard niet mee eens.
'Dat weet ik. Maar ik weet ook hoe eigenwijs je kunt zijn' natuurlijk wist hij dat ze dat nooit zou toegeven.
'Wil je alsjeblieft met me praten Eva' probeerde hij het nu toch. Ze praatte al tegen hem, dus durfde hij het wel aan om weer een poging tr doen.
'We praten toch' antwoordde ze dan ook zoals hij wel verwacht had. Gewoon doen alsof er niks aan de hand was, dat was typisch Eva.
'Je weet wel wat ik bedoel. Ik wil niet dat dit tussen ons in komt te staan. En ik wil ook geen partij hoeven kiezen' liet hij zich niet uit het veld slaan.
'Ik heb je niet gevraagd te kiezen' gaf ze nog steeds wel antwoord.
'Nee niemand niet. Maar jullie staan wel lijnrecht tegenover elkaar en ik sta er voor mijn gevoel tussen en dat wil ik niet' maakte hij kenbaar hoe hij zich voelde.
'En voordat je nu denkt dat ik dus achter Fleur sta, dat sta ik niet. Ik vind het geen goed plan, maar je kent haar. Hoe harder wij ons er tegen verzetten hoe meer ze haar eigen plan trekt' was hij van mening.
'Dus moeten we het er maar mee eens zijn' hoorde hij haar stem breken. Het deed haar echt heel veel pijn.
'He' liep hij nu richting haar bed.
'Ik denk dat als we ons blijven verzetten dat we Milly dan juist kwijt raken. En dat is juist wat we niet willen toch' woelde hij door haar losse haren heen terwijl hij naast het bed neer knielde. Hij wilde haar zo graag troosten, haar vasthouden en zeggen dat alles goed kwam. Al was hij er helemaal niet zeker van dat het goed zou komen.
Het zorgde er alleen maar voor dat Eva harder begon te huilen. Alsof ze het nu niet meer binnen hoefde te houden, alsof ze zich er niet meer voor schaamde dat hij haar zag of hoorde huilen.
'He meisje' brak het zijn hart om haar zo te zien.
'Het is niet eerlijk' huilde ze met lange halen.
'Dat weet ik en dat heb ik Fleur ook gezegd maar je kent haar. En ik denk dat ze het zelf inmiddels ook echt wel weet na alles wat ik haar verweten heb, maar ze gaat nooit toegeven' probeerde hij haar te troosten.
'Ze kan Milly niet zomaar van ons afnemen toch' kwam alles eruit wat haar dwars zat.
'Feitelijk gezien wel natuurlijk. Zij is haar biologische moeder. Maar als wij nou meewerken zal ze een stuk minder stug zijn denk ik. En ik wil mijn kleindochter heel graag blijven zien. Het zal niet hetzelfde zijn als dat ze hier woont, maar het is altijd beter dan haar helemaal niet meer mogen zien' was hij van mening.
'Ik weet niet of ik dat kan' deed het haar al pijn als ze er alleen al aan dacht. Het idee dat ze het kleine meisje niet meer kon knuffelen als ze dat wilde, dat was echt niet voor te stellen.
'Maar je bent niet alleen' stelde hij haar gerust.
'Ik ben bang om haar los te laten Wolfs. Nu denk ik had ik me maar nooit aan haar gehecht. Had ik maar nooit voor haar gezorgd. Dan was het nu allemaal niet zo pijnlijk geweest' nam ze het vooral zichzelf kwalijk.
'Dat is onzin en dat weet je zelf ook. En je had deze mooie tijd toch niet willen missen' was hij van mening.
'Kom even overeind' wilde hij haar nu echt heel graag even vasthouden.
'Nee dat kan niet' bleef ze dan ook gewoon verstopt onder het dekbed liggen.
'Hoezo kan het niet. Laat me je even vasthouden, je troosten' deelde hij dan zijn bedoelingen maar.
'Ik zie er niet uit' was dat waar zij zich druk om maakte.
'Ik heb je ook vaak zat 's nachts gezien, als je niet op je best bent, dus ik ben wel wat gewend' wuifde hij dat weg. Hij zou echt niet zo snel op haar afknappen. Zelfs als hij haar 's nachts slaapdronken tegen kwam was ze naar zijn mening prachtig maar dat wilde ze toch niet horen.
'Samen kunnen wij dit aan, en hopelijk ziet Fleur zelf ook heel snel in dat het geen goed plan was en komt ze gewoon weer met Milly hier wonen' had hij al zijn hoop daarop gevestigd. Hij gunde zijn dochter echt wel al het geluk, maar zijn kleindochter kon en wilde hij absoluut niet missen.
'En dan is het straks al te laat' zag Eva het totaal niet zitten.
'Denk je dat ze Milly iets aan zal doen' schrok hij van die opmerking.
'Misschien niet bewust. Maar je weet hoe ze kan reageren als Milly zo'n bui heeft' haalde ze haar schouders op terwijl ze nu wel degelijk overeind was gekomen. Het was toch wel fijn om er met hem over te praten.
'Het gaat veel beter met haar' schudde Wolfs zijn hoofd. Een tijdje geleden had hij dat misschien wel gelooft, maar nu niet meer. Fleur was gegroeid in haar rol als moeder, ze was rustiger geworden en daardoor Milly ook. De twee waren veel meer aan elkaar gewend geraakt.
'Hoe boos je ook op Fleur bent, en hoe oneens je het er ook mee bent. Probeer toch te doen alsof. Alsjeblieft' smeekte Wolfs het haar.
'Ik weet niet of ik het kan. Fleur is ook niet gek he. Die weet echt wel dat ik het er niet mee eens bent' wist ze zelf maar al te goed.
'Ik heb haar ook opgedragen om jou de tijd en de ruimte te geven om aan het idee te wennen. En misschien moeten we het er nu ook maar even niet teveel over hebben' was zijn conclusie. Dan konden ze de aankomende twee weken tenminste nog volop van het kleine vrolijke meisje genieten.