Ocistec-2811

1. Bölüm

2050, Jillian Jones.

Tahminen bir daha göremeyeceğim Dünya'ya arkamı dönüp son bir bakış attım. Gidiyordum. Hem de hayallerimin bile ötesine, arafa. Temiz havayı son bir kez soluyup gözlerimi kapattım. Yüzüme çarpan sert rüzgarın saçlarımı dağıtıp iliklerime işlemesine izin verdim. Gidince özleyeceğim sayılı şeylerden biri olacaktı bu his. Bir hayalim için bütün hayallerimden vazgeçiyordum şimdi. Göründüğü kadar kolay mıydı? Değildi. Kolay olsa böylesine güzel hissettirmezdi.

Düşüncelerimi dağıtıp dikkatimi insanoğlunun en büyük projesine verdim. Rebirth ASG 172. Tekrarı olmayacak bir yapım. Elimizdeki teknoloji ve imkanlarla yapılabilecek en büyük ve en teknolojik uzay mekiği. Bizi Ocistec-2811'e götürecek araç.

Bu inanılmaz mekiğin yolcusu olabilmek için; Bilim insanı, doktor, mühendis, astronot, öğretmen, aşçı, çiftçi, güvenlik sorumlusu gibi gemi de işe yarayacak mesleklerden birine sahip olmanız, sigara ve alkol kullanmamanız, herhangi normal bir hastalık veya kalıtsal hastalık sahibi olmamanız, eklemlerinizin normal olması, fonksiyonel bir bozukluk taşımamanız ve psikiyatrik bozukluk bulundurmamanız gerekmekte.

Eğer bu şartların tümüne sahipseniz ve geri kalan ömrünüzü uzayda, bir uzay mekiğinde geçirmeyi kabul ediyorsanız, Tebrikler. Rebirth ASG 172'ye bir bilet kazandınız.

Bunun yanı sıra birçok şartı da bilmeniz gerekiyor. Sadece gelecek nesili Ocistec-2811'e taşıyan bir aracı olduğumuzu mesela. Evet, bu kısım acı gerçeğin yüzümüze çarptığı kısım. Her şeyden vazgeçip bir yola çıkıyoruz ama sonucunu göremiyoruz. Ne kadar hüzünlü, değil mi?

Bu yüzden sizi uzaya götürmek için hiçbir ücret talep etmiyorlar. Çünkü talep ettikleri hayatınız. Bazıları da ücret karşılığında geliyor. Kendi canına karşılık Dünya'da ki ailesine huzurlu bir yaşam.

Yine de bütün bunlar ne kadar acı olursa olsun bir şeyler feda etmeden bir şeyler elde edemezsiniz. İşte o uzay mekiğine binmeden önce bilmeniz gereken ilk kural bu.

Ben de bu kuralın son derece farkında olarak o uzay mekiğine adımımı attım.

Bazılarının yüzüne ölümü kabullenişlerinin acı dehşeti vurmuş. Büyük ihtimalle bunlar para karşılığı ile burada olanlar. Bazıları ise huzura ermiş görünüyor, sanki hayatı boyunca bu anı beklemiş gibi. Bazılarının ise yüzünde hiçbir duygu belirtisi yok, benim gibi.

Düşüncelerimden sıyrılmamı sağlayan anons sesi oldu. İşte başlıyoruz.

Etrafımdakileri incelemeyi bırakıp kendimi bu dönüşü olmayan gidişe hazırladım.

"kalkışa son 12 saniye.
11,
10,
9,
8,
7,
6,
5,ü
4,
3,
2,
1."

sıfır.