To get to you...

~2~

....Εκείνη την στιγμή έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Δεν το πιστεύω! Αυτό το παιδί που μόλις κουτούλησα πάνω του ήταν ο Στέφανος, ο αδερφός της Ελπίδας. Αμέσως πετάχτηκα " Τι κάνει αυτός εδώ;; " Το ίδιο αναρωτήθηκε και η Ελπίδα. Μας απάντησε ο Στέφανος και είπε πως έπρεπε να πάνε μαζί με την Ελπίδα στο σπίτι τους γιατί προέκυψε ένα οικογενειακό πρόβλημα. Εγώ δεν τους πίστεψα αλλά έγνεψα και έφυγα... Κάτι μου κρύβουν αυτοί οι δύο. Που θα πάει θα το βρώ...
Κοίτα που πάλι μόνη μου κατάντησα να περπατάω στα διαλείμματα... Καθώς σκεφτόμουν τι μου κρύβουν οι άλλοι δύο, χτύπησε το κουδούνι και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
   Τώρα έχω γαλλικά. Γενικά με τα γαλλικά καλά τα πηγαίνω εκτός από την προφορά😂. Καμιά φορά νομίζω πως έχει στραμπουλίξει η γλώσσα μου προσπαθώντας να προφέρω μία λέξη... Τώρα ας μην μιλήσουμε για την καθηγήτρια. Η καθηγήτρια αυτή είναι κάπως ξινή αλλά για κάποιον λόγο εμένα με συμπαθεί.. Μου ζητάει συνέχεια να βγάζω φωτοτυπίες, να πηγαίνω στο γραφείο της να φέρνω χαρτιά κτλ. Κοιτάξτε, τώρα δεν ξέρω ακριβώς για το πόσο καλό ακούγεται αυτό αλλά υγεία.. Σε κάποια στιγμή σήμερα μου ζήτησε να της βγάλω κάτι φωτοτυπίες από κάτι ασκήσεις που μου έδωσε. Εγώ δεν μπορούσα να το αρνηθώ οπότε έτσι και έκανα...
     Πηγαίνοντας προς το γραφείο των καθηγητών, εκεί που έχει και το φωτοτυπικό, σκόνταψα σε ένα παιδί ΠΆΛΙ. Ρε φίλε εντάξει μια φορά αλλά γιατί και δεύτερη;  Δηλαδή μήπως έχω κάνει τίποτα κακό; Ντε και καλά πρέπει να γίνω ρεζίλι πάλι στους καθηγητές;
Τέλος πάντων μπορεί να υπάρχει περίπτωση να έπεσα γιατί δεν έβλεπα μπροστά μου ... αλλά δεν έχει σημασία τώρα😂.. Σηκώθηκα ξανά , ανταλλάξαμε μια συγγνώμη και συνέχισα τον δρόμο μου προς το καταραμένο φωτοτυπικό, ώσπου άκουσα μία φωνή να μου φωνάζει "κοπελιά". Γύρισα πίσω και είδα πάλι το ίδιο αγόρι που έπεσα πάνω του... Εγώ τον ρώτησα τι θέλει, γιατί με φώναξε . Εκείνος το μόνο που μου είπε ήταν "άστο,άστο τίποτα " . Παραξενεύτηκα και ήθελα πραγματικά να μάθω γιατί με φώναξε.. Ξαφνικά ακούω μια μικρή φωνούλα. "του αρέσεις" . Εγώ απορημένη φώναξα "τι;!".


Εκείνος με κοίταξε περίεργα.  Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Απλώς συνέχισα προς το φωτοτυπικό.
Όταν τελείωσε επιτέλους και αυτή η ώρα, περπατούσα στο προαύλιο έχοντας τίποτα να κάνω...
Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν αυτή η φωνούλα λες και ήμουν εγώ και ψιθύριζα στον εαυτό μου. Αυτό ήταν πολύ περίεργο. Σε κάποια φάση είδα πάλι αυτόν τον τύπο που έπεσα πάνω του τελευταία... Έφευγε από το σχολείο. Μάλλον δεν ήταν μαθητής σε αυτό. Άραγε που να μένει; Σε ποιο σχολείο πάει;