To get to you...

~1~

Όπως όλοι ξέρουμε η Δευτέρα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα. Φροντιστήρια, δραστηριότητες, μαθήματα... Αυτό το αίσθημα που όλοι νιώθουμε όταν ξυπνάμε το πρωί, η σκέψη του ότι δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι γιατί θες να κοιμηθείς, γιατί δεν θες να βιαστείς για να πας στο σχολείο.. Αλλά από την άλλη πλευρά η σκέψη του ότι θα δεις και πάλι τους συμμαθητές σου, θα γελάσεις με της ανόητες ιδέες τους, τα κρύα αστεία τους και όλα αυτά που δεν θα έκανες αν ήσουν στο κρεβάτι για λίγο ακόμα ύπνο είναι αρκετό για να σηκωθείς από το κρεβάτι και να ετοιμαστείς για το σχολείο.
Έτσι και η Μαρία κάθε φορά που ακούει το ξυπνητήρι να χτυπάει σκέφτεται την θετική πλευρά. Βέβαια όμως και δεν σηκώνεται την ώρα που χτυπάει το ξυπνητήρι, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι 😂,για αυτό έχει βάλει πέντε ακόμα και έξι ξυπνητήρια στην σειρά.

Σήμερα είναι Δευτέρα... Η χειρότερη μέρα της εβδομάδας. Η ώρα είναι οκτώ και τέταρτο και ευτυχώς δεν άργησα στο σχολείο. Μπαίνω και συναντάω τους συμμαθητές μου. Εκεί στο βάθος, εκεί στην γωνία που κάθονται πάντα όλοι οι φέιμους... αυτοί οι οποίοι σίγουρα θα έχουν κράξει όλο το σχολείο... Αλλά μην ανησυχείτε, φυσικά και δεν τους κουτσομπολεύω , όλα αυτά είναι μες στο μυαλό μου, ούτε που με ενδιαφέρουν αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι..Τέλος πάντων...το κουδούνι χτύπησε. Άλλη μια τέλεια πρώτη ώρα της Δευτέρας(να σημειωθεί η ειρωνεία εδωω😂) . Ωραία θα περάσουμε και σήμερα στα αρχαία...Μπήκα στην τάξη μαζί με την Ελπίδα και καθίσαμε στο θρανίο. Μπαίνει και η αντιπαθητική καθηγήτρια των αρχαίων.

Ξέρετε κάτι; Το πρόβλημα μου δεν είναι και τόσο το μάθημα. Το πρόβλημά μου είναι η καθηγήτρια. Αυτή η καθηγήτρια είναι πολύ αντιπαθητική και ,θα σας ακουστεί λίγο περίεργο αλλά νομίζω θα καταλάβετε τι εννοώ, κάνει τα αρχαία να είναι πολύ χειρότερα από ότι είναι... κλείνω όμως την παρένθεση και συνεχίζω.

Σήμερα λοιπόν μπήκε μέσα και φορούσε ένα παρδαλό φόρεμα με μία ασημένια ζακέτα. Έπαθα πλάκα. Όπως όλοι νομίζω μες στην τάξη. Πως γίνεται μια γυναίκα περίπου 60 ετών (είπα περίπου) να φοράει τέτοια πράγματα... Τέλος πάντων σταματάω να ασχολούμαι με την καθηγήτρια γιατί έχω με πολύ καλύτερα πράγματα να ασχολούμαι με την ζωή μου...😂...
Πέρασε ευτυχώς η ώρα και χτύπησε για διάλειμμα επιτέλους. Όπως και σε κάθε διάλειμμα περπατάω με την Ελπίδα... Σε κάποια φάση είπαμε να πάμε και στο πάνω προαύλιο. Έτσι όπως ανεβαίναμε τα σκαλιά πέφτω πάνω σε ένα παιδί που έτρεχε. Έπεσα κάτω και η Ελπίδα μου φώναζε αν ήμουν καλά. Εγώ ήμουν χαμένη και δεν ήξερα τι μου γίνεται... Έρχεται το παιδί και μου ζητάει συγγνώμη . Με βοηθάει να σηκωθώ. Αφού συνήλθα, τον κοίταξα καλά καλά.. Εκείνος με ρωτάει αν είμαι καλά και μου ζητάει συγγνώμη. Εκείνη την στιγμή είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Γεια σας😂❤️

Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μου βιβλίου που φτιάχνω...
Ελπίζω να σας άρεσεε🥰