green³ ➸ jeon jungkook ✔

0.0

Hafif esinti yüzüme ve saçıma çarparak saçımın endişesiz bir şekile dans etmesine neden oldu. Beni her gün olduğu gibi aynı çekicilikle karşılayan o sakin öğleden sonra, serin çimlerin üzerinde uzanarak, görünüşe göre hiç kimsenin araştırmaya ya da yakından bakmaya cesaret edemediği o yoncalardan ben bile faydalandım. Bu tuhaf alan.

İç çekişler sanki gözlerini kırpmaya çalışıyormuş gibi çıktı, milyonlarca hüsranı üstte taşımak, o iç çekimleri bir sınıra ulaşmadan bırakmamı sağlayan bir şeydi. Hiç dinlenmeden defalarca dışarı çıktılar, varlığındaki o ateşli can sıkıntısı hissini, kavga edecek bir şey aramaktan uzun zamandır bıkmıştı.

Bütün günümü ve her günümü burada oturarak geçirebilirdim ve endişelenmediğimden değil. Çünkü aslında erken yaşıma rağmen çok fazla yaşadım, ama artık hayatımın kendimi ifade edecek bir anlamı kalmadı. "Öyleyse ne olur?" diye düşünmek bu ihtiyacı hissetmedi. Çünkü yaylarımı her şeyi renkli görerek geçirebilirdim, dikkatimi o tekrarlayan yoncalardan daha çok çeken pembe ve kırmızı çiçeklerle, kışları muhteşem gece gökyüzüne hayranlıkla, fevkalade mor ve kirlenmeden geçirebilir, o yıldızların o çıngırakla öne çıkmasına izin verebilirdim. Neyse ki gözlerimden fark edilmedi, sonbaharı kahverengi yaprakları izleyerek geçirebilirdim ve portakal kaygısız yere düştüğünde, ebedi arkadaşlarımın yoncaları görmelerine izin vermeden, yazları parlak sarı güneşe harika maviyi görmeme izin vermediğini haykırarak geçirebilirdim. Cennetten, umursamazlığı için azarlıyordu, ama dinlendiği için değildi. Bu tekrarlanan bir rutindi, ama daha önce böyle olmadığını biliyorum. Çünkü bu harika yerde olmadığım zaman, kendimi dört duvar arasında hapsolmuş, sonunda özgür olmak için belli bir süre beklemem normal mi? O aptal ve soğuk beyaz giyinmiş insanlara her yaklaştığımda, beni gördüklerinde susmaları normal miydi? Seslerin tonlarını hatırlıyorum ama ilettiklerini hatırlamıyorum. Her seferinde onları hayal etmek normal miydi, bu gülümsemeyi zihnim için belirsiz, ama kalbime fazla yakın görmek normal miydi?

İlkbahar, yaz, sonbahar ve kış, bütün bu mevsimler birbirinden çok farklı ama ben her birinde aynısını tekrarlıyorum.

Buradan çıkmaya çalışırken, ne kadar zaman önce denedin? Ya da belki bu sabah mıydı? Veya başlangıç olarak, bugün hangi gün? Nasıl oluyor da, her gün aynı temel alsa da, diğerinden en ufak bir fark olmaksızın yıllar geçtiğinden nasıl bu kadar eminim? Uyuduğumda bir ay değil de sadece bir gecenin geçtiğini nasıl anlarım? Pek çok soru, ama yine de hiçbirini yanıtlamaya cesaret edemiyorum.

O gülümseme bir gün tam bir imaj olacak mı?

Bugün -ya da belki dün ya da yarın- oturuyorum, hayatımı monoton ve rutin hale getiren o çimenlerin tadını çıkarıyorum, soldan sağa hafif bir hareket yapan yoncaları dikkatle gözlemleyerek, ritimle dans ediyorum. İlkbahar esintisi -sonbahar, kış veya yaz, gerçeği bilmiyorum- ve uzun veya belki de kısa bir süre sonra ilk kez, diğerlerinden çok daha fazla enerji ve incelikle hareket eden o tuhaf dört yapraklı yoncayı tekrar gördüm, hayran olmak için haykırarak.

Ve tıpkı gördüğüm o zamanki gibi, tüm o anılar bana geri geldi, bana acı veren bir şekilde çarptı, gözyaşlarının tereddüt etmeden çıkmasına neden oldu, vizyonumu o kadar bulanıklaştıran ki, her şey tamamen karardı, duyduğum son şey farklıydı bana doğru yürüyen insanlar yanlış endişeler dile getirerek.

Monoton hayatım senin gittiğin gün başladı. O kaza beni bu kırılgan durumda bıraktığında, sanki birkaç saniye önce o incitici sözleri söyledim, seni sokağın ortasında durdurup sana koşarak.

Çünkü monotonluğu kayıtsızlık ile karıştırmak, atan bir kalbi tamamen kırık bir kalple karıştırmak gibidir ve maalesef monotonluk ve kırık, şu anda yaşadığım şeyle eş anlamlıdır.

℘

2020 | green³
cr: teemxr
translator: fiorinily
all right deserved in teemxr

blue ve red'in ardından üçüncü seri olan green'i de çevirdim ve seriyi tamamladım huehuehu

sizleri diğer kurgularımda da görmeyi çok isterim 😇

umarım beğenirsiniz 💜

etiket alabilir miyim?