SON NEFES

Yalnızlık...belkide ömrüm boyunca hissedeceğim en yoğun duygu,belkide yaşayacağım hayat boyunca beni ben yapan tek gerçek olucak.

Çaresizlik...yalnızlık tarafından hırsla,acımayla belkide öfkeyle beslenen sadece on harf dört heceden oluşan o en acımasız duygu değilmidir??

Avuclarimin içinde milyonlarca parçaya ayrılmış taş hissi veren toprak parmak bosluklarımdan usulca yere dökülüyordu.Dizler-

imin üstünde çökmüş bir şekilde öylece boşluğa bakıyorken kafamın içindeki herşey silinmiş gibiydi.Yaşadığım bütün o yoğun, acı duyguları bi an hissedemez oldum.Fazlasıyla rahat hissettirmişti o kısacık an.Ama bilincaltım bana bu rahatlamayı fazla görmüştü belliki.Bundan yaklaşık iki ay önce yaşadığım,

hayatımın dönüm noktası olan o

berbat anıyla irkilip kendime geldim.Kaç saattir burda boylece gozlerimi boşluğa dikip oturuyor-

um hicbir fikrim yok.Bedenim cokmus, gözlerim uyku için yalvarır olmuştu adeta.Daha fazla dayanacak gücü bulamayınca aylar sonra ilk kez kendi isteğimle girmiştim yatağa uyumak için.Ama her gece olduğu gibi o korkunç kabuslar bu gecede yalniz bırakmamislardi beni.Sabah saat beş gibiydi yolunu ezberledigim bu ruhsuz bedenlerin bulunduğu mekana

geldigimde.Şimdi dizlerimin üstünde otururken gözlerimi, ömrümü karışımdaki toprağın altında yatan iki ruhsuz beden uğruna feda edeceğim ugursuz mermerlere cevirdim.Onları bidaha gorememek,birdaha onlarla gulememek,onlarla bidaha hicbir zaman ayni anilar içerisinde bulunamamak belki de bir zaman sonra yuzlerini, seslerini unutmayi bilmek bana hayatım boyunca tatmadigim,tarif edebilmenin imkânsız olduğu müthiş,saf bir acı hissettiriyordu.Avuclarimin içindeki toprağı yerine koyarak yavaşça ayağa kalktim.Ellerimin içi ve diz kapaklarimda küçük taşlarin bıraktığı aci vardı.Ama bu aci icimde hissettiğim o tarifsiz acının yaninda hic denecek kadar azdı.Ellerimi birbirine sakince sürtüp gözlerimi tekrar iki mermere çevirmeden önce gözümden iri tek bir yaş döküldü.

Bundan sonra hayatımı bir tek amaç için devam ettirecektim.Belki o zaman içimdeki bu yangın bi nebzede olsa sönecekti. İNTİKAM bu yalan dünyada amaçladığım tek gerçek haline gelecekti artik.

Yarin tekrar gelicegimi bildiğim,kendimi çoğu insanın aksine huzurlu bulduğum bu noktadan ayrılmadan önce söylediğim cümleyi kendim bile zor duymustum...

"Sizi bu karanlığa hapsedenler bedelini kendi karanliklarinda boğularak ödiyecekler!"

Lütfen hikaye hakkındaki düşüncelerinizi yazın :D