KARANLIK

Yalnızlık

Yalnızlığın ne demek olduğunu bilmeyen insanların çıkıpta "çok yalnızım" demesi kadar saçma hayat. Yalnızlık öyle sevgilinden ayrılıp triplere girmek değil. Yalnızlığı köküne kadar yaşıyorum. Ailemi tanımıyorum. Annem beni doğururken ölmüş. Babam da beni suçlamış ve çekip gitmiş. Anneannemin anlattığına göre çok büyük bi aşk yaşamışlar. Tarihe geçecek kadar güzel ve maceralı. Onları sadece fotoğraflardan tanıyorum. Annemin hayatı hakkında bir şey öğrenmek istemedim. Çocukluğu ve gençliği hakkında tek bir bilgim olsun istemedim. Ufak tefek seyler anlatmıstı anneannem. Öleceğini anladığında annemin de hiç arkadaşı olmadığını söylemişti. Ama o şanslıydı çünkü ailesi vardı. Onu seven koruyan ve kollayan bir annesi. Saçını okşayan bir babası. Annem hakkında bildiğim tek şey bunlardı. Anneannem ölürken tıpkı annene benziyorsun demişti. Tuhaf bir duyguydu. Çünkü hiç tanımadığım birine benzetiliyordum. 18 yaşımı doldurmuştum. Hatta 4 ay geçti üzerinden. 1 ay önce tamamen yapa yalnız kaldım. Anneannemin tek çocuğu annem olduğu için tüm varlığını bana bırakmıştı. Neyse ki ev , araba , kirada bir ev ve aylık olarak aldığım maaş vardı. Yani geçimimi çok kolay sağlayabiliyordum. Telefonuma gelen mesaj sesiyle irkildim. Tüm sessizliğin içerisinde bir anda gelen mesaj dikkatimi dağıtmaya yetmişti. Emir mesaj atmıştı. "İsminin anlamını iyi taşıyan kız , Ada İyi geceler yalnızlıklar kraliçesi." Bu çocuğu seviyordum. Telefon numaramı bilen tek kişi. Beni fazla tanımasa da tek arkadaşım diyebilirim. Gözlerim bedenime ağır gelmeye başlıyordu. Kendimi tanıtmaktan hiç hoşlanmadığım bir ödevim vardı. Aklıma gelince yapmak istedim. Bir kağıt , bir kalem , bir de yalnızlığım.. "Ben Ada. Ada Kılıç.." Derken çalışma masamdaki loş ışığın etkisine kapılıp uykuya dalmışım. Uyandığımda orada nasıl uyuduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Koltuğa yerleşip kitap okumaya başladım. Dünün yorgunluğu hâlâ üzerimdeydi. Yarın okul olduğu işin gidip yatacağım sırada bir takırtı duydum. Oldukça irkilmiştim. Aşağı indim. Her yere baktım. Kimse yoktu. Bilinçaltımın bana oynadığı bir oyundur diye düşündüm. Ama her şey arkamı döndüğümde başlamıştı. Eliyle ağzımı tutarak "Ada benim. Benim. Emir." Dediğinde rahatlamıştım. Hayır rahatlamamıştım onun ne işi vardı burda ? Hiçbir şey söylemedim. İstifimi bile bozmadan odama çıkıp uyudum. Gerisini hatırlamıyorum bile. Neyse ki okula beraber gidecektik diyerek huzurlu bir uykuya daldım.