Buslo ng alaala/Basket of Memories

Prologue

Noong bata pa ako ay wala pa akong muang sa mundo, mga memoryang unti unti ng naglalabo. Ang pinakamagagandang alaala ng aking pagkabata ay tuluyan ng naglaho. Ang alam ko lang noon ay mangarap magkaroon ng madaming masasarap na candy na lagi pang pinagbabawalan ng aking ina. Marami ng taon ang lumipas maraming mga bagay nang nakalimutan, maliban nalang sa mga bigkis ng maiinit na alaala. Taos-puso kong nais na gumuhit ng mga bagay mula sa mga taong nagdaan ngunit hindi ko mailabas ang parehong mga alaala sa mga nasa isip ko.

Ang Math, ang dating paksa na nagbigay sa akin ng walang maihahambing na sakit, sa tuwing naiisip ko ito sumasakit ang aking ulo, dahil hindi ko makalkula nang maayos ang mga numero. Palihim ako dati
sumulat ng mga pagbigkas ng Ingles sa mga bilang sa aklat, kaya ako ay napagsabihan.

Madami nang taon na lumipas,
lagi kong natutunan ang isang bagay,
ang huwag ng lumingon pa.
Ang pagsisihan ang isang bagay na hindi ko nagawa, hindi yung bagay na aking naranasan.
Bawat hakbang sa buhay, may halagang babayaran, Mayroon akong mga bagay na nais kong makuha, Nawala ang mga bagay na ayaw kong mawala. Ngunit para sa lahat ng tao sa mundo, sino ang hindi ganito?

Paunang salita: Umahon ako mula sa dagat, Papunta sa nagbabagang nakaraan.

December 26, 2019, May 7.6 magnitude na lindol na tumama sa San Enrique, Iloilo, ay nagkaroon pa ng aftershock na may magnitude na 6.0 hanggang 7.0.

Noong araw na yun, Si Reese, na nasa Toronto, Canada, nagmaneho papuntang trabaho tulad ng dati, pagdating ng 30 minuto nang mas maaga sa opisina. Uminom siya ng kape habang sinusuri ang kanyang email online. Biglaan may nakita siyang artikulo sa balita ng lindol sa San Enrique. Nagtataka, binuksan niya ang link, nagpapatunay na ang balita ay totoo. Matapos ang ilang minuto ng pamamanhid, napagtanto niya iyon na ang Dueñas ay malapit lang sa San Erique, kung naging malakas nga ang lindol pihadong apektado ang mga kalapit na bayan. Hindi alintana na bukang liwayway na sa Pilipinas. Tumawag siya sa kanila ngunit walang sumasagot, sinubukan niyang tawagan ang kanyang kapatid, ngunit wala pa ding sumasagot. Tumawag siya ng paulit ulit sa kanila ngunit wala pa ding sumasagot.

Si Reese ay tumawag ng paulit ulit ngunit wala pa ding pagbabago, hanggang nagsimulang manginig ang kanyang kamay.
Ang kanyang kababayan na si Jasmine na katrabaho niya din sa kanilang kompanya ay nakatira din sa kalapit na bayan ng San Enrique, wala ding sumasagot sa tawag sa kanila, si Jasmine nakasandal sa desk na humihikbi sa nararamdaman niyang sakit.

Sa buong umaga, walang ginawa si Reese kundi ang paulit ulit na tumawag sa kanila habang tiinitignan ang mga bagong ulat na balita, pero sa nangyaring lindol walang tiyak na impormasyon. Ang ulat online ay may napakaunting impormasyon lamang.

Upang maunawaan ang pangyayari tinawagan niya ang kanyang kakilala sa isang University na isa sa mga kasali sa isang team na nag aaral tungkol sa crustal movement at upang makibalita sa pangyayari. Matapos ang araw ay nakuha na niya ang mga detalye na gusto niyang malaman.

Ngayong gabi, nakatawag din siya sa wakas, sabi ng kapatid niya ay maayos naman ang lahat, maayos naman ang bahay, nagkaroon lang ng ilang bitak pero wag kang mag alala ayos kaming lahat.

Nagtanong si Reese tungkol sa lahat ng kanilang kamag anak at nalaman na lahat ay ligtas, sinabihan lang niya ang kanyang kapatid na maging maingat sa lahat ng oras pero bago niya tapusin ang tawag sinabi ng kanyang kapatid: "tawagan mo ako makalipas ng 10 minuto, may kaylangan akong sabihin sayo".

Makalipas ang 10 minuto, tinawagan ni Reese ang kanyang kapatid: "anong problema?"

"Ate, naiisip mo na ba kung ilang taon na ang nakalipas mula noong huli kang umuwi ng pinas? Sa Canada ka pumunta, hindi sa buwan! Pagkatapos ng lindol kahapon, takot na kaming matulog sa bahay kaya sa kalye kami matutulog ngayong gabi. Kami ni mama at papa pinag uusapan ka namin. Kahit naman presidente ng isang bansa umuuwi para bisitahin ang kanyang ina diba? Ganun ka na ba kaabala sa trabaho na wala ka ng oras para umuwi? Alam kong lagi kang nagpapadala sa bahay, yung sasakyang ginagamit namin. Kung di dahil sayo, doon pa din kami nakatira ni mama at papa sa luma nating apartment. Pero alam mo bang may cirrhosis si papa? Sinamahan mo na ba si mama sa ospital dati? Kung nasa gitna kami ng lindol, naiisip mo ba na baka hindi mo na kami makita muli... " mangiyak ngiyak na sabi ni Ruben.