Unforeseen Cosmos

C1

Chapter 1

Outsiders

I guess this is just another one of those days. Simula noong nawala si Sandra ay naging masalimuot na ang buhay ko. I isolated myself from other people. I turned into something i never expected i'd ever be. Nawalan ng gana ang mga dati kong kaibigan na samahan at kausapin ko. Six months had been passed and i'm still here, grieving for her death.

"Hey! Wait up!" a loud voice called from my back.

Tumigil naman ako at nilingon ito.

Kodi were running towards my direction. Napairap na lamang ako sa hangin dahil nakita ko na naman ito.

Of all the people, siya lang ang nagtiya-tiyagang kausapin ako. Maybe because he's my seatmate? Oh whatever. Hindi ko alam kung may saltik 'to sa utak o manhid lang talaga at hindi niya maramdaman na ayaw ko siyang kausap.

"Grabe!" Hingal niyang saad.

"Ano?" I shot up a brow. Irritatedly looking at him.

"Sandali lang, napagod ako." Tawad niya.

"I don't have time for your bullshits Kodi."

Akma na sana akong aalis ngunit hinawakan niya ako sa aking braso. Liningon ko naman ito at inis na tinignan.

"Ano ba?!"

Nagulat siya sa aking reaksyon kaya dali-dali niya itong tinanggal at nagkamot ng ulo.

The audacity of this guy to touch me!

"Teka, chill lang! Nakita ko kasi 'tong nahulog sa bag mo oh."

Nilahad niya sa akin ang tila nadumihang papel. Agad ko naman itong kinuha nang makilala ito.

Hindi ko man lang namalayan na nahulog na pala mula sa bag ko 'yong sulat na naiwan ni Sandra. Tss. How careless i am! Iyon na nga lang 'yong naiwan niyang ala-ala tapos iwawala ko pa.

"Salamat." Tipid kong tugon bago umalis.

Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at dumiretso na sa classroom. Kakaunti pa lamang ang mga pumapasok kong kaklase kaya medyo tahimik pa.

Yeah, it's time to tackle up the things that might help me to figure out a nowhere-to-go investigation. Really! Anim na buwan na ang lumipas pero wala pa din akong magets sa sulat na naiwan niya. I tried searching the names to her facebook's friendlists pero wala namang lumalabas. Hinalungkat ko na ang mga gamit niya sa bahay pero wala pa din.

I'm kinda tired. Sa tingin ko ay walang patutunguhan 'tong ginagawa ko. Why is it so frigging hard to accept that she's already gone?

Lumipat na ang parents niya sa ibang lugar. Their house was already abandoned. Bumibisita na lamang ako doon upang maglinis. I'm not obliged to do that but i'm hoping to get a clue from always going there. Sometimes, i feel like i'm getting insane. Hinihiling ko pa na sana ay magparamdam siya sa'kin. But who am i kidding? Ghosts were not even true. I think i already lose my sane.

"Bigla mo naman akong iniwan doon. Pasalamat ka aports kita."

Wala na nga ako sa tamang pag iisip at sa tingin ko'y mas lalala pa dahil sa lalaking 'to. Masisiraan na talaga ako ng bait.

"Shut up." Inis kong saad.

He chuckled.

"Aga aga ang su—"

"Kodi! May sagot ka na ba sa assignment natin sa Pre Calculus?" Pagputol ni Kate, class president namin.

She smiled at me and i only nodded at her. She was my friend before. Ngayon hindi ko na alam. Maybe she is? Yeah. For me. I don't know with her either.