[ UNICODE ]
အထပ်မြင့်အဆောက်အဦးရဲ့
အပေါ်ဆုံးအထပ် တစ်နေရာ၌ ဖြစ်သည်။
ပန်းအိုးသေးသေးလေးတွေ အစီအရီ
စီတန်းထားပြီး ခုံတန်းလေးတွေ
အသင့်အလျောက်ရှိနေတဲ့ နေရာလေးတစ်ခု ။
ပြောရရင် ဆေးရုံကြီးရဲ့ ခေါင်းမိုးထပ်လေးပေါ့ ။
အေးစက်နေတဲ့ လေပြေတွေကြောင့်
ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ လေထုက ပုံမှန်ထက်
ပိုပြီးအေးစက်နေလေသည် ။ ဒါပေမယ့်
ခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့
ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကြားက
လေထုက ပိုပြီးအေးစက်နေသဖွယ်ပင်.. ။
" တောင်းပန်ပါတယ်... ဟျောင်း''
ပြောချင်တဲ့ စကားတွေအရမ်းများနေပေမယ့်
ဒီစကားလေးကို အရင်ဆုံးပြောချင်တယ်။
ဒီလိုမျိုး သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီးတော့ပေါ့...
ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဘက်ကို
တစ်ချက်ကလေးတောင် လှည့်မကြည့်တဲ့
မျက်နှာလေးကြောင့် ကိုယ့် ရင်တွေ
ပူလောင်ရသည် ။
" ......''
"ဟျောင်း ~~''
" အဲ့ဒီတော့...ငါက ခွင့်လွှတ်ပေးရမယ်ပေါ့ ''
" အဲ့သလို မဟုတ် ...... ''
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုယ့်ကိုကြည့်ပြီး
စကားဆိုလာလေသည် ။
ကိုယ် ဖြေဖို့ကြိုးစားပေမယ့်
ဟျောင်း ရဲ့ အကြည့်တွေကြောင့်
ပြောမယ့်စကားတွေက လည်ချောင်းဝမှာတင်
ပျောက်ရှကုန်လေသည် ။
တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့
ဟျောင်း ရဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေ ။
ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ။
" မင်းပြောစရာမရှိတော့ဘူးဆိုရင်
ငါသွားတော့မယ် ''
ကိုယ့်စကားကိုတောင် ဆုံးအောင်
နားမထောင်ဘဲ ထွက်သွားတဲ့
ဟျောင်း ကို ကြည့်ပြီး
ကိုယ့် နှလုံးသားတစ်ခုလုံး
ဆွဲထုတ်ခံလိုက်ရသလို နာကျင်ရသည်။
" ဟျောင်း... ''
ခေါ်သံကြောင့် ဟျောင်းရဲ့
ခြေလှမ်းတွေက တုံ့ခနဲ့။
ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဘက်ကိုတော့
ပြန်လှည့်မကြည့်ခဲ့ပေ.. ။
"ကျွန်တော် ဟျောင်းကို
ချစ်နေသေးတယ် အရင်ကရော
ပြီးတော့ အခုချိန်ထိ ။နောင်လည်း
ချစ်နေဦးမှာ ''
