TaeKook | Secret Personality

| Bir Vita'nın Öyküsü

Bir Vita'nın Öyküsü

Arkamdan koşan adamlar neredeyse dibimdelerdi. Kolumda sallanan ufak keseyi ellerimin arasına aldım ve var gücümle devam ettim koşmaya. Elimden geldiğince onları, evimden uzağa götürmeye çalışıyordum.

Beni yakalamalarının imkanı yoktu. Arkamdaki adam elini uzatıp sırtıma değdiği an kıvrak bir hareketle kaçıyordum ve bu onları sinir ediyor, benim ise hoşuma gidiyordu. Zevk alıyordum bundan.

Yaklaşık 30 dakikadır koşuyorduk ve feromonlarından anladığım kadarıyla ikisi de alfaydı. Bu sorun değildi. Onları kolayca alt edebilirdim. Neredeyse her hafta yaşanan bir durumdu bu...

"İğrenç aşalığık şey! Kes artık kaçmayı."

nefes nefese yere otururken adam sinirle tıslıyordu.

"Ne oldu? Ama siz çok çabuk yoruldunuz. Ben daha ısınmadım bile..."

Sıkı bir vücudum vardı ve kolay kolay yorulmazdım. Türümün bana kattığı tek olumlu özellik; çok kıvraktım.

"Sen cidden bizden kaçabileceğini mi sandın?"

Histerik bir kahkaha bıraktım ormana.
Karşımdaki adam bir boğa kadar sinirli bakarken, kollarımı kavuşturdum ve yanımdaki ağaca yasladım gövdemi.

"Geçen haftakiler de böyle söylemişti. Hatta onlar yemin bile etmişti beni öldüreceğine. Ama şu an neredeler biliyor musunuz?"

Gözlerimi kısarak onlara baktığımda tırstıklarını görebiliyordum.

"Eğer beni takip etmeye devam ederseniz, ya da bir daha ormanın bu kısımlarına gelmeye kalkarsanız, görürsünüz.."

Söylediğim tehtitvari şeyin ardından bir süre tepkilerini ölçmek için bekledim. Korkmuşlardı. Bu net bir şekilde anlaşılıyordu. Bu kadar korkakken nasıl Alfa olduklarını sorgularken daha fazla orada durmanın luzmü olmadığına karar verdim ve arkamı dönüp tekrar koşmaya başladım..

Evimin yakınlarına geldiğimde son kez dönüp kontrol ettim arkamı. Kimsenin olmadığını görmek içimi rahatlatmıştı. Artık öldürmek cidden zahmetli oluyordu.

Elimdeki keseyle gözüme kestirdiğim ilk ağacın altına attım bedenimi..

Kim olduğumu merak ediyorsunuz değil mi?

Ancak korkarım ki bende kim olduğumu tam olarak bilmiyorum... Aslında biliyorum ancak hayatın beni yaptığı şey değilim ben.. Ben kimim biliyor musunuz? Yavaş yavaş tanıyorum kendimi.. Hayatın beni yaptığı şeyle, olmak istediğim kişi arasında bir boşluğum ben...

Daha resmi anlatmak gerekirse;
Kim Taehyung. Şu an 18 yaşındayım ve saklanıyorum. Tüm benliğimle kim olduğumu saklamaya çalışıyorum. Ben bir Vitayım.. Delta ruhlu bir Vita...

Her şey şöyle başladı;

14 yaşıma kadar her şey aşırı normaldi. Normal bir ailem, normal bir hayatım vardı. Beni seven babalarım vardı. Babalarımın biri Delta, öbürü Alfaydı. Zengin bir ailenin çocuğuydum. Tek çocuktum. Güçlü, lider ruhluydum. Diğer herkese sözümü dinletebiliyordum. Herkes benim Alfa hatta Delta olduğumu söylüyordu ve ben bu durumdan gayet memnundum.

Babalarım da çok mutluydu bu durumdan. İkisi de baskınıdı ve çocuklarının da böyle olmasını istiyorlardı. 3'ümüz heyecanla 14 yaşımı bekliyorduk. Böylece bir kimliğe sahip olabilecektim. Bir Delta kimliğine...

Aslında 13 yaşımda fark etmiştim Delta ya da Alfa olmadığımı. Bazı zamanlarda güçten düştüğümü hissediyordum. Bedenim hasaslaşıyordu ve dokunsa ağlarım derler ya hani, öyle oluyordu işte. O zaman bu korku içime ateş gibi düştü. 14 yaşıma bastığım günün sabahı büyük bir yaygarayla uyandım. Babalarım feromonlarımın kokusunu almış ve resmen sinir krizi geçirmişlerdi. Çünkü ben bir Vitaydım. O kadar güçlüydü ki feromonlarım, ben bile kokusunu alabiliyordum.