Boylarını aşmış günebakanların arasında koşturup duruyordu çocukluk. Avuç içleri okşardı hep rüzgârda salınıp duran yemyeşil kalp gibi yaprakları. Ay düşer, günebakanlar boynunu bükünce bile o tarlada kalırdı çocukluk. Zaten nereye giderdi, yöresi neresiydi ki onun? Rengi neydi, nasıl kokardı? Mavi, dedi İrfan. "Masma...
Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o...
"Yıldızlar yalnızdır, çünkü güzellikleri parlayan bir demet ışıkmışçasına gözleri kamaştırır. Uzaklarda birer düş gibi parıldarlar; belki de yalnızlıkları bu yüzden. Ama sen... Senin ışığın yıldızların soğuk parıltısından farklı, sıcak ve erişilebilir. Bir inci kadar eşsiz ve zarifsin, ama uzak değil, tam burada, yanı...