Herkesin derinlerde sakladığı bir aşkı, arzusu vardır. Kimseye söylemeye cesaret edemediği... Kimileri aşkını unutmayı tercih etmiş, kiminde yara kalmış, kimileri kendini kandırmış avunmuş kaderine. Ya siz?
"Beni kendi inşa ettiğim o korkunç okullardan alıyor, uyuz Sokrates gibi sorular sorup konuşturuyor, sistemimdeki tüm karanlığı kendi kendime anlamamı sağlıyorsun." Gülümseyerek yanağını hafifçe okşarken gözlerim yanıyordu. "O itaatkâr karanlığın yanında senin ışıklarının kâfirlik olduğunu söylediğimde bana enfes resi...
Gün ve ay yine karşı karşıya Biri yakar ışığıyla, Diğeri boğar karanlığa. Düşmemek için onların kuyusuna Asla bakma yansımaya. Gece sessizliği çöktüğünde Son papatya da öldüğünde Dipsiz kuyunun kurbanı belirlendi yine. Asla güvenme ikisine de Sadece zamanın gelmesini bekle. Kıvılcım dağıtabilir mi siyahları? Peki ya...
Odanın ortasında bir sağa bir sola volta atıp duruyordum. Ne de sıkıcıydı beklemek. Bekleyip de bir türlü sona gelmemek. Hayat mıydı bize her şeyi öğreten yoksa ölürken mi ögreniverirdik her şeyi birden. Karmaşıktı yaşamak. Ancak o düğümü çözmek daha da karmaşık. O düğüm açıldığında ise "Ne kadar da düzmüş ne kadar da...
Veda nedir? Son bakışta mıdır veda? Ya da Buruk bir tebessüm de mi? Birinden ayrılmak bu kadar kolay mıdır? Gitmek mi kolaydır yoksa kalmak mı geride? Hiç gelmeyecek birini beklerken yanan bir mum misali eriyip solmak nicedir? Bana söyleyin! Birinin yokluğu, şifası bulunamayan bir hastalık gibi sarıyor ve siz acılar...
''Ve gün gelir, bu kocaman, eşsiz ve dibi tutmuş dünyaya bir tek sen fazla gelirsin'' 070718* Şiir #15