Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...
" Yaralar sahiden kapanır mı bir gün ?" Ona söylediğim bu laf boşa atılmış ve umutsuzca cevaplanmayı bekleyen sorudan ziyade bir yakarıştı. Sustu. Sustum. "Anlatmak ister misin?" dedi usulca. "Neden anlatayım ki." "Doğru, ben kimim ki bana anlatacaksın!" Bir anda böyle öfkelenmesine şaşırmıştım ama sustum, hep yaptı...