Defne üç sene önce geçirdiği trafik kazasında ailesiyle beraber hafızasını da kaybetmişti. Henüz on dokuz yaşındayken anılarından yoksun bir şekilde hastane odasında araladı gözlerini. Aradan geçen zamanda hatırlayabildiği tek şey anne, babasının silik yüzleri, kardeşi ve karmakarışık hatıralar olmuştu. Geride kalan...
Hiç beklemediğiniz anda önünüzde açılıveren bir kapı, sizi aşkın hayatınız boyunca kaçtığınız acılar ve sevinçlerle döşeli yollarında yürümeye zorlayabilir. O gün geldiğinde yaşayacaklarınıza hazır mısınız?
Zeynep, babasını kaybettikten sonra annesini de kaybedince yetimhane günleri başlamıştı. Evlatlık gittiği ailede başına gelen olaylar onu bir kaçışa sürükledi. Her şeyden, belki de geçmişinden, belki de insanlardan kaçıyordu... Kılık değiştirip erkek olmuştu. İncecik, pamuk gibi yumuşak sesini bir erkek gibi kalınlaşt...
"İsminin anlamını biliyorsun değil mi?" Kız, sessiz kalmayı tercih ederken başını usulca olumlu yönde salladı. "Azra..." dedi ismini tekrarlayarak. "Ayak değmemiş kum demek." "Çok doğru." dedi genç adam Azra'yı sarhoş edebilecek kadar harika gülümsemesiyle cevap verirken. Azra onu belki de ilk defa bu kadar içten gülü...