"Ben ölecektim, beni bunun için buraya getirmiştin?" kısık çıkan sesim yüzünde tatmin olmuş bir gülümsemeye neden olmuştu. Ölmemek için çırpındığım bu ellerde ölmeyi umar olmuştum. "O ilk geldiğindeydi, o zaman ölmeni istiyordum ama şimdi can çekişip benim olmanı."
Ben kurtarılmayı bekleyen bir kadın değildim. Ben, doğru zamanda kendimi kurtarmayı bekleyen kadındım. Ruhumu bu esir tutulduğum zindandan kurtaracak ve özgürlüğüm için kanat çırpacaktım. "Erzen," Gözleri gözlerimi es geçti. "Nasıl bu kadar güçlü olabiliyorsun? Yaşadığın onca şeye rağmen hemde?" Gülümsedim. "Soydam,"...
Tüm insanlık yalan üzerine kurulu. Bastığımız toprak, soluduğumuz nefes. Aldığım her emanet nefes onu anımsatıyor bana. Camın açıkta bıraktığı boşluk kadar görüyordum gök yüzünü. Ayaklanarak odanın çıkışına adımladım. Oturma odasına adım atacaktım ki gördüğüm manzara, emanet olan nefesimi kursağımda bıraktı. Eller...