Hissizliğin doruğunda kalmıştı yaşam. Acının serzenişlerine sığınmıştı. Yüreğin lâl kesilişi en çokta kaderin kederineydi, arada kalmışlığınaydı. Sustu alem, tükendi ruh. Bitti beden, yas tutuldu ezelden.. Yaktı geçti hisler, canhıraş kesildi benlikler... Bir kadının yüreği târumar... Bir kadının hiçliği aşikâr...
"Bir gözler yaşam vâdediyordu ama bir o kadar da ölümü..." °●°●°●° Ruhumu sarmalayan zehirli sarmaşık, hükmünü kurmuştu bedende. Siyahın katranlığı bulaşmıştı en çok kızıl renge. Kırmızı, siyaha bulandı ve beden dilhun. Çaresizliklerime papatyaları düğümlemiş, başıma taç yapmıştım. Acıyı, yüreğimde...
Alınlara çizilmiş bir kere kader, kederleriyle birlikte. Her bir keder düğümünü sıkıca sarıyor, her bir düğüm kedere gebe kalıyor acıların çiğliğinde. Kaderin kederiyle başbaşa bir kadın. Bir kadın, alnına çizileni yaşıyor. Bir kadın, acılarıyla yeşeriyor, yaralarıyla büyüyor. Bir kadın, ruhundaki dikiş tutmaz yaral...
Bir kadının hikayesi değil bu. Tüm kadınların hikayesi. Nur Kaya, hayatının baharında dalından koparılmış gonca bir gül daha. Neşeli, yardımsever, iyi, hoşgörülü, güzel ahlaklı, saf kalpli güzel bir genç kız. Herkes tarafından sevilen bir kız, ailesi tarafından dışlanır hep... Acıları, nefesinin soluğuna nakşedilmiş...