İşte oradaydı... Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Ona biraz daha dokunmazsam sanki ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni resmen ele geçirmişti. Yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde durup ona baktım. O kadar güzeldi ki... Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu...
Bu benim 2.çalışmam umarım beğenirsiniz. Devamının gelmesini istiyorsanız yorumlarınızı ve votelerinizi eksik etmeyin iyi okumalar
Hani derler ya herkesin acısı kendine göre en fazladır , ben hiç öyle düşünmedim ama hissettim ...
Nefes her gece ağlayarak dua ederdi Allaha. Allah ona azıcık sabret demişti sanki azıcık sabret sana en iyisini vericem diye Nefes de sabretmişti işte ve tam ümidini kestiği anda hayatının aşkını bulmuştu. Şuan düşünüyorda belki direnmeseydi boyun eğseydi bu mükemmel adamla hiç bir zaman tanışamayacaktı iyi ki diyordu...