Parmak uçlarında soyutlaşmış izler, birer birer piyanonun üstüne gömülüyordu. Ruhu ise üstüne örtülen, ağıttan oluşmuş toprakla yanıyordu. Sustu. Sustum. Küçük bir kız çocuğu göz yaşlarını silip, beni gömüldüğü, gömüldüğüm o piyanonun başına götürdü. Üstü küllerle kaplıydı. Yutkundum. Ve takvim yaprakları ile gökyüzü...
O gece yağan yağmur, yer ve göğün yerini değiştirmişti. O geceden sonra bir daha şafak sökmemeli, güneş doğmamalı, sabah olmamalıydı. O gece şafak söktü, güneş doğdu, sabah oldu. Olmamalıydı.
"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgaları...
Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©
