Afitap

O sonbahardı, bense sonbaharın parlak güneşiydim...
İnsan yaratıldıgı toprak gibi soguk ve acımasızdı sevdiklerimizi alırdı, acıtırdı, kanatırdı, aglatırdı, yürek sızlatırdı ama hayat devam ederdi yaşamak zordu ama yaşamak şarttı...
Belki bir gün o soguk topraga karşı alev gibi bir güneş çıkardı karşına o sonbaharı bile ılıtacak, içini yeşertecek, ölüyü bile ısıtacak cinsten bir güneş...