Υφαντό των Ονείρων

Αργά εκείνο το βράδυ στον ύπνο του βρέθηκε ξανά στο ξέφωτο στο ανώνυμο δάσος . Το άγαλμα του κοριτσιού στεκόταν αγέχωρο στην άλλη άκρη, τον κάρφωνε βλοσυρά. Μπορούσε να ακούσει την σχεδόν ανεπαίσθητη φωνή να τον καλεί. Έκανε ένα βήμα μπροστά. Και ύστερα το σκοτάδι τον πλάκωσε βαρύ. Δεν υπήρχε διαφυγή.