Yağmur ile Göz Yaşları bir olmuştu... "Ailemden nefret ediyorum...Nefret..." Kalbinde şimşekler Çakıyordu... "Nefret...Nefret...Kimse beni anlamıyor..." Onun sesini duyduğu an kalbinde güneş açmıştı sanki.. "Bir Ailen olduğuna Şükretmelisin.." Sesi Beynine yazılmıştı sanki. "Ben-" "Gökyüzü ne güzel değil mi ? Sence gökyüzü hangi renk ?" "...Gökyüzünün rengi umrumda değil..." Onun o sıcacık gülümsemesi sayesinde doğru cevabı bulmuştu. "Ah..Mavi.." "Doğru Cevap ! ahahaha !" belki de kalbinde ki karanlık bir ışığa dönmüştü... ...Kim bilir... Kim bilebilirdi Onun Kalbinin Kurtarıcısı olduğunu... ...Kim bilir...