Bunu kimin duymaya ihtiyacı var bilmiyorum. Üzgün olabilirsin, kırılmış olabilirsin, hissizleşmiş olabilirsin, korkuyor olabilirsin. Belki geriye dönüşü olmaz pişman hissediyor olabilirsin, görünmez ipler tarafından elin kolun bağlı hissediyor olabilirsin. Seni anlamayabilirler, sana kıza kızabilirler 'bu mu dert ettiğin şey' diye. 'Sen güçlüsün! Buna mı ağladın?' diyebilirler. Kapa kulaklarını çünkü sen insansın! Bu duyguların hepsini hissetmek senin yapında var. Güçlü olmayabilirsin, insanlar senden bir şeyler bekleyebilirler. Bunları yerine getiremeyebilirsin, çalışmış ama başaramamış olabilirsin. Bundan dolayı kendini iyi hissetmiyor olabilirsin ama sorarım sana neden, neden onca başarıya bir iki gün sevinmişken tek bir başarısızlığa kafayı takmış gidiyorsun? Ağla dök içini, kimse yoksa konus aynalara, rahatla, dışarıya sal zehrini, duyguların içinde durdukça zehre dönüşür. Fark etmezsin, sinsice güçlenir içinde, beklemediğin bir anda, belki de gülüp geçeceğin bir anda kendinle birlikte zehirlersin herkesi. Zamanında ağla, üzül, akıt zehrini, her şeyi zamanında yap. Zamanında da gül. Zamanın varken gül, umursama kimseyi, bu hayat silinip gidecek kişiler için üzülmeye yetmez. Gülüp geçmeyi öğren, umursamamayı öğren. Seni kırmalarına müsade etmemeyi öğren. Herkese öyle çok değer verme. Değer aldığın kadar ver. Vel hasıl kelam, sen sensin, kendini başkalarının seni görmek istediği kalıplara girdirerek yıpranmayı bırak. Biraz sen ol, birazcık da akışına bırak.
