𝙀𝙨⭒

زندگی برام یه دوگانگی بزرگ شده
          از طرفی میدونم که در مقایسه با یک جهان ، یک موجود، یک آدم ، یک زندگی هیچ ارزشی نداره چه برسه به دراماهای بی ارزشی که در اون اتفاق میفته 
          ولی یکی به من بگه 
          مگه زندگی جز این اتفاق هاست ؟ مگه زندگی همین نیست؟ تلاش کردن؟ رسیدن به چیزایی که میخواستی ؟ آرامش داشتن ؟ 
          پس نباید هرچیز خردی ،حتی یک خارش روی بدنت که این آرامشو بهم میزنه، مهم باشه؟
          درسته حتی زمین و آدمهاش هم در مقایسه با جهان هیچن 
          ولی ...
          در همین حال ، مگه نباید زندگی هرکسی مهم باشه؟
          در غیر این صورت دلیل موندنمون تو این دنیا چیه؟ اگر قرار بود همینقدر به بی ارزش بودن خودمون بچسبیم پس باید زودتر ازینا دست به کار میشدیم و کلک خودمونو میکندیم
          ولی این کارو نکردیم
          چون باوجود اینکه پوچیم ولی باید بمونیم ، باید وجود داشته باشیم
          حالا که به این دوگانگی رسیدم
          یا باید فقط روزگار بگذرونم تا تموم بشه 
          یا باید از زندگیم استفاده کنم. غیر اینه؟ 
          حالا مشکل کجاست 
          مشکل اینجاست که نمیتونم هیچکدوم ازین دو راه رو برم . نه میتونم که همه چیز رو بی اهمیت بدونم و فقط زندگی کنم نه میتونم بااین شرایط زندگی خوبی داشته باشم
          حتی این خارش بی اهمیت روی تنم برام غیر قابل تحمل شده
          میخوام پوست خودمو بکنم میخوام از کالبد خودم خارج بشم 
          میخوام برای مدتی وجود نداشته باشم 
          
          ما خیلی کارها میکنیم تا شرایط رو بهتر کنیم ولی همیشه ناچاری هایی هست 
          یه زندگیِ درست حسابی ازمون میخواد هرچیزی که مارو از آدم بودن دور میکنه رو کنار بگذاریم ولی در زندگی واقعی این ممکن نیست و همین داره مارو میشکنه تا جایی که برسیم به نقطه ای که مثل یک موجود فاقد عقل و شعور به زندگی ادامه بدیم نه یک آدم
          آدمی که خلق شد تا هنر رو بسازه
          آدمی که نوبل صلح رو ببره 
          آدمی که زندگی ببخشه 
          نه.. این آدم فقط باید یک زندگی نباتی داشته باشه 
          این یه نکته تلخه که ما آدم ها به وجود اومدیم ولی آدم موندن تو تقدیر همه ما نبود 
          

@Miss_Mobi_Horan ♡

تو یه چیزی رو خیلی ساده گفتی و رفتی 
          ولی دقت که میکنم میبینم هنوزم اثراتش هست
          نمیدونم که چقدر گذشته، فقط میدونم خیلی وقته
          ولی یه ترس انداختی به جونم که رو فکرام و نتیجه گیریام تاثیر گذاشته
          شاید حتی منظور نداشتی، شاید جهت مسخره بازی بوده 
          تو فقط گفتی و رد شدی 
          و اون حرفت یه غمی تو وجودم ریخت که یه گوشه واسه خودش قایم شد تا مثل ویروس تب خال سر هر فرصتی بیاد و خودی نشون بده
          مثال بارز "نفهمید از کجا خورد" شدم 
          واقعا نفهمیدم و هنوزم نمیفهمم 
          عمیق تر که بهش فکر میکنم میبینم این ترس از اول بود 
          فقط همیشه تو ذهن خودم بود و  تااون روز از زبون یه آدم مهم تو زندگیم نشنیده بودمش
          مطمئنم حتی تو ذهنتم نیست و فکرشم نمیکنی که من بعد اینهمه مدت هنوزم به اون حرفا فکر کنم 
          عجیبه آره... ولی به نظرم باید انتظارشو میداشتی 
          آخه همیشه ازین حرفا میترسیدم ..
          

دردی در دلم بِروید
          شادی ام بشوید
          من تاریخی غمگینم

یه روز فک میکردی بدون اون نمیشه 
          بدون اون نمیتونی ارتباط بگیری نمیتونی دیگه راحت بگذرونی بدون اون دیگ هیچوق نمیتونی واقعی شاد باشی ولی میشه 
          اینم میشه 
          چون همه لجن و گوهارو گذروندی و شد 
          پس بدون اونم میشه
          بالاتر از سیاهی ک رنگی نیست .. اینم روش 
          یه روز از دیدن اینک چقد میتونی ادامه بدی شگفت زده میشی
           
          

واسه یه لحظه آرامش هر گهی بگی خوردیم

توی ذهنش یه دنیای دیگه ای بود
          توی ذهنش رها بود 
          مثل یه قاصدک توی آسمون 
          همونقدر سبک و ظریف 
          ریشه ای نداشت 
          عمرش کوتاه بود ولی آزاد بود
          
          اون دختر توی ذهنش دنیای دیگه ای ساخته بود
          متفاوت با هرچیزی که در واقعیت بود
          مگه نمیگن به هرچیزی فکر کنی اتفاق میفته؟
          پس چرا هنوزم به زمین وصله؟
          شاید هنوز به اندازه کافی بهش فکر نکرده؟
          
          نمیدونم چقدر دیگه مونده
          ولی امیدوار باش قاصدک کوچولو
          من برات امیدوار هستم
          میدونم یه روز میتونی بی ترس تو آسمونا پرواز کنی 
          سریع زندگی کنی و جوون بمیری
          امشب سخته میدونم
          فقط چشماتو ببند و تو دنیای خودت باش 
          دنیای خودت زیباتره
           
                                                        .S-♡-M. 

حسرت- حسودی - احساس تنهایی- ناکام موندن
          کدومشون؟
          نمیدونم اسمش رو چی بزارم 
          فقط میدونم یه چیزی سر جاش نیست 
          یه تیکه از پازل نیست و اون تیکه نه دست منه نه دست تو 
          کاری نمیشه کرد دنیا همیشه همین بوده درسته؟ نمیتونی همه چیز رو باهم داشته باشی 
          الان فقط خسته از هر رویا و آرزویی‌ام 
          از وعده دادن به خودم از انتظار زیاد از کنار اومدن 
          روزای خوبم میاد ولی اون روز منم هستم؟ 
          شاید من اونیم که باید فدا بشه تا اخر فیلم خوب تموم بشه
          شاید اون تیکه خود منم 
          شاید نبود من باعث تکمیل شدن اون پازله
          

یکیشون فکر میکرد زمان زیادی فرصت داره و برای همین از احساساتش نگفت
          اون یکی میدونست زمان کمی داره پس اعتراف نکرد 
          درنهایت جفتشون تنها بودن درحالیکه کنار هم بودن
          اونا همدیگرو داشتن ولی نه جوری که دلشون میخواست 
          
          اونقدر هر کدوم رویای روزی که کنار هم باشن رو تو ذهنشون مرور کردن تا اونها تبدیل به خاطره شدن
          و یه روز دیگه ذهنشون نتونست بین واقعیت و خیال تفاوتی قائل بشه
          
          اونا پیش هم زندگی کردن بدون اینکه حتی کنار همدیگه باشند

وقتی که تپش قلب گرفتی 
          دست و پاهات یخ کردن
          و دلت بهم میپیچه
          هدفونتو بردار
          آهنگی رو پلی کن که از گوش دادن بهش میترسیدی
          صداشو آخر کن
          کر شو
          چشماتو ببند
          کور شو
          نفستو حبس کن و خودتو تو آهنگت غرق کن 
          نترس 
          از هیچی نترس
          تا زمانیکه این آهنگ پخش میشه تو حالت خوبه