Kitaplar benim için vazgeçilmez bir dayanak gibidir. Bazen binlerce romanın olduğu huzurlu bir ortama insanlardan soyutlanarak kapatılmak istiyorum. Tabi bu sadece bir hayal:) Burada kendimi öyle uzun uzun şaşalı kelimelerle anlatmak istemiyorum. Ben benim işte. Öyle sizin gibi etten kemikten oluşan bir yaratık. Ama bazen kendimi insanlardan çok farklı hissederim. İnsanlar konuşarak anlaşır. Ben gözlerin konuştuğunu düşünürüm. Gözler kalbin aynasıdır. Dile gelen her söz kalpten çıkmaz bana göre.



Yaşım küçük olduğu için bu zamana kadar kitap yazmak en büyük hayalim olsa bile hep erteledim . Hata ettim bence . Akıl yaşta değil baştadır. Neden yazamayayım  ki? Belki ilk deneyimlerim acemice olur ama kimse anadan doğma yetenekle gelmiyor bu dünyaya. Denemeliyim. Kendime güveniyorum. Ve sıfırdan başlıyorum bugün. Allah yolumu açık eyler inşallah... 





















İyi dileklerimle...