Τι σε κάνει να νιώθεις τόσο ανίκανος; Ποιός φόβος σε τραβάει πίσω; Τι σε τρομάζει και δεν μπορείς να νιώσεις ελεύθερος ξανά; 
    Τι φοβάσαι που σε έκανε να σταματήσεις να ζεις; Να βλέπεις το μέλλον; Γιατί μένεις ακίνητος και βλέπεις την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου χωρίς να την ζεις; 
    Ποιός φόβος σε κάνει να κοιτάς το τέρας απέναντι σου με τόσο τρόμο; Εσύ το έπλασες! Εσύ του έδωσες ζωή και κάθε βήμα που κάνεις προς τα πίσω για να το αποφύγεις τόσο πιο μεγάλο γίνεται... Και αλλά τόσα βήματα θα σε κάνει να κάνεις προς τα πίσω. 
Κι άλλο ένα...
Κι άλλο ένα...
Κι άλλο ένα...
    Και έφτασε η στιγμή που το βήμα σου δεν ακουμπάει γη και γυρίζεις να δεις την άβυσσο, το κενό, ένα γκρεμό και τίποτα άλλο. 
     Τι θα κάνεις τώρα που δεν έχεις πια επιλογή; Που δεν έχεις άλλο βήμα πίσω; Και που ο φόβος είναι ακόμα εκεί; Γιατί το ξες ότι το τέρας είναι ακόμα απέναντι σου.
     "Είσαι δειλός" ακούς μια φωνή να σου φωνάζει και γυρνάς το βλέμμα σου ξανά μπροστά, όντως δειλός να αντικρίσεις αυτό που έπλασες. Και όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται αυτό που βλέπεις μπροστά σου είναι το είδωλο σου.
     Το κατάλαβες; Εσύ! Πάντα ήσουν εσύ. Δεν υπήρχε κάτι να σε τραβάει πίσω παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός. 
    Τώρα το κατάλαβες; Εσύ ήσουν ο χειρότερος εχθρός σου. Εσύ ήσουν ο μεγαλύτερος φόβος. 
    Το βλέπεις; Το είδωλο σου χαμογελάει γιατί κατάφερε να σε κάνει να πιστέψεις σε κάτι που δεν υπήρχε. Και ναι, τώρα το βλέπω κι εγώ! Αυτό το χαμόγελο είναι τρομαχτικό και εσύ κάνεις αυτό που σου έμαθε καλά.
Κι άλλο ένα βήμα πίσω...
Κι άλλο ένα βήμα στο κενό...