biorę w dłoń śnieżnobiałą nić i rozciągam ją obiema dłońmi. jest delikatna, ulotna, mogłaby się w każdej chwili przerwać, niczym ludzkie życie.
sięgam po kolejną - ta jest odrobinę pożółkła, musiała leżeć już od dawna, nieruszana, niepotrzebna.
trzecia nić jest poszarzała, jakby uleciała z niej krew, lub chociaż jej spora część.  była porzucona, przez nikogo nie zaakceptowana do pracy. bezużyteczna.
zieloną, gnijącą włóczką zawiązuję supeł na środku drugiej z nici oraz kilkukrotnie oplatam nią tę kolejną. niech niechciani zbiorą się razem. tylko tak mogą przetrwać.
chwytam błękitną nić i przysuwam do swoich ust. pachnie świeżo, jakby właśnie została zwinięta z porannego zbioru. jest delikatna, niepozorna, jak niezapominajka. za jej pomocą przywiązuję końcówkę zielonej nici do poszarzałej i przekładam górą na pierwszą z nich wszystkich. następnie z powrotem do ostatniej - tym razem dołem. zawiązuję pętelkę i...
zaciskam. ściskam. duszę te żywe jeszcze nici. już nigdy nie zapomną tego błękitu. nie zapomną go, przez to, co nadeszło po nim.
czarną włóczką owijam gęsto, ciasno, wszystkie inne. upewniam się, że nich z nich nie pozostanie. że ich życia dobiegły końca.
białych i zielonej ukróciłam cierpienie.
niezapominajkę przywróciłam do błogiej śmierci.
ocaliłam je od klątwy istnienia