Ben, bu dünyada bazen yalnız, bazen renkli, bazen de kırılgan bir ruhum. Duygularım derin, kalbim çok büyük ama bazen kırık. Kimi zaman hayatın yoğunluğundan kaçarken, kimi zaman da içimdeki dünyayı kelimelerle renklendiriyorum. Yazmak, bana hem özgürlük hem de bir sığınak gibi geliyor. Burada her harf, her kelime bir parçamı yansıtır.

Ruhumun en derin köşelerindeki duyguları, yaralı kalbimin en sessiz anlarını yazıya döküyorum. Sevgi arayışım, kırık dökük kalbimle, bazen bir umut ışığı arayışında, bazen de sadece içimdeki karanlıkla yüzleşerek büyüyorum. Efsun gibi, ben de güçlü görünmeye çalışırken, içimdeki kırılganlığı seviyorum. Çünkü güç, sadece dışarıdan değil, bazen de içinde kaldığın zor zamanlardan doğar.

Benim için yazmak, sadece hikaye anlatmak değil. Yazmak, insanın içindeki en derin duyguları bulup, onları bir araya getirip bir anlam yaratmak. Her bir cümlemde, her bir karakterimde bir parçam var. Kimi zaman ben, hayatla savaşıp kendimi bulmaya çalışan bir karakterim; kimi zaman da sen, bir köşede sessizce bekleyen, ama dünyayı değiştirebilecek kadar güçlü bir kalp.

Hayat bazen yalnız hissettirebilir. Ama her yalnızlık, insanın en güzel hikayelerine ev sahipliği yapar. Her yara, iyileşme yolunda bir adımdır. Ben de kalbimi, yazdığım her satıra bırakıyorum. Bazen yalnızım, ama her zaman sevgiye, umuda, güce inanıyorum. Eğer kalbinde kırıklar varsa, belki de benim hikayem seni biraz daha iyi anlamana yardımcı olabilir.

Ben yazarken özgürüm. Ve belki de en çok sevdiğim şey, seni de bu özgürlüğe davet etmek. Her duygumu seninle paylaşıp, hep birlikte bir yolculuğa çıkmak... Çünkü kalpten kalbe bir bağ kurduğumda, hiçbir şeyin beni engelleyemeyeceğini biliyorum. Her şeyin ötesinde, en önemli şey, birbirimizi anlamak, sevmek ve yaralarımızla da olsa hayata tutunmak.

Buradayım, kelimelerimle. Yalnız ama güçlü, kırılgan ama sevgi dolu. Herkesin içinde bir Efsun, bir ben var. Ve ben burada, seninle olmanın, hikayemizi birlikte yazmanın hayalini kuruyorum.