Bir cem adrian şarkısı, bir Ahmet Batman satırları kadar yüreğe ince ince işleyen tek şey gözleriydi. Gökyüzü kadar uçsuz bucaksız, gökkuşağı kadar rengarenk, papatya kadar masum. Bu gözleri kirpikleri banada kapatmalıydı. Sakalamalıydı masumluğunu. Onu böyle masum görmek imkansızı imkansızlaştırmaktan başka hiç bir işe yaramıyordu. Neden bir katilken masum bakan gözleri vardı ? Bir insan katilken nasıl masum olabilirdi ? Olamazdı. O masum değildi. O gökkuşağım değildi. O hayalim değildi. O nefesim değildi. O benim nefessizliğimdi.
Arkadaşlar kitabın açıklaması artık bu. Kitabımı okursanız sevinirim :)