Ayten

Kabullendim artık herkes gelip geçiçiymiş oysa ben hep sevdiğim insanların benimle kalacağını sanmıştım hep birlikte olacağımızı sanarken gittiklerini görmek öğretti öyle olmadığnı.Gösterdiler bir insanın hayatından nasıl çıkıldığını hem de hiç sebebi bile olmadan da yapabildiklerini.Çok güvendim çok inandım onlara hep benim yanımda olduklarına ama sonu hüsran oldu yine.O çok güvendiğim insanlar güvenimi ve inancımı kırdılar beni yapayalnız bıraktıkları yetmezmiş gibi insanlara dair güvenimi ve inancımı da benden söküp aldılar.Tutulmayan sözler,yarım kalan hayaller,dolu gözler,yutkunamayan bir insan ve kırılan bir heves bıraktılar

En sonunda insan kendisiyle baş başa kalırmış. Ben hep benim yanımda olacağınızı sanmıştım benim hep sizin yanınızda olduğum gibi.Yanılmışım insanları haklı çıkarttınız.Tek pişmanlığım size bu kadar çok güvenmiş olmak gerçekleri göremeyecek kadar size inanmak bu da benim hatam olsun

Özledim

https://www.wattpad.com/story/350119977?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=cakmakmisali&wp_originator=B5qxjA1h49gihtM4kZRM6EwhjYuH4D3VHOrHLCAKFp89033EoWNC1MLlTDz62zi6NUgZPrFj%2BaswI1dKpytMAGAYp2CV0Y7R1VHjCd723uqrgrJcWMsHmJcnemh18gI5
          
          Bir şans verirmisin?

Geliyorsun arada aklıma ne güzeldik diyorum. Sonra kendime kızıyorum bitmiş gitmiş diyorum. Hayatıma devam ediyorum ama arada bir eksiklik olmuyor değil. Hüzünleniyorum üzülüyorum. Kendimi yıpratıyorum ve her geçen gün daha da yoruluyorum.

Senin için ben fiziksel yorgunluk gibiydim bir süre etkileyen ama sonra hissedilmeyen.Ama sen benim için ruhsal yorgunluk gibiydin;sürekli hissedilen, kendinle yaşamak zorunda bırakıp bana acı çektiren ama bir türlü geçmeyen.

Hayaller ve ümitler yıprattı beni.Hayallerim gerçek olmadı.Ümitlerim boşa çıktı.Sonunda tüm bunların ardında bir ben kaldım.Bir de yıpranmış ve bedenimi terk etmiş olan ruhum var ama dediğim gibi hayallerimi gerçekleştirememiş olmanın hüznü ve ümitlerin uğrattığı hüsranla yıpranan ruhum bedenimden çıktı ve beni sanki bir ölü gibi yaşamaya terk etti beni.Ruhsuzluğun verdiği yorgunluk hissiyle bedenim de ağırlaşıyor yavaş yavaş.Merak ediyorum hangi uykuya daldığımda ölümün beni kollarına alıp o karanlığa yatıracağını.
          
          Sonuçta ruhsuz yaşayan bir beden ne kadar dayanabilir değil mi?

İyileştirir mi beni de zaman?
          İçimi yakan acıyı alır mı benden ya da arttırır mı o günlere olan özlemimi?
           Bana bakışını,bana dokunuşunu silebilir mi yoksa daha da yakar mı dokunuşlarının izleri?
          Bu acı geçer de ruhum huzura erişir mi yoksa bir ölüm mü bana çare olur?

bul beni kaybolmuşum

kalbim kırık bi fay hattı