Ben ne öyle kendini anlatacak süslü kelimelere,ne de basit ve klişe kelimelerinin yer edindiği sayısal verilere sahibim.Kimsesiz ,belki biraz da yanlız küçük bir kız çocuğu yatıyor benliğimde.Derin bir uykunun kurbanı o ve bir nevi yarı bir ölümle taçlandırılmış.Bilinmeyenle bilinenin arasında kalmış,büyük  bir sis huzmesi bedeneni çepeçevre sarmış.

 Ne diyeceğini,ne söyleyeceğini kestirememiş.Kah ağlamış kah kendi kendine deli damgası yiyeceğini umursamayarak gülmüş.Ancak o her zaman kendini insanlardan ve kendinden soyutlamış.Acı bir enkaza kurban gitmiş ve güçlükle de olsa nefes alıyor.Bilin diye söylüyorum; o hala yaşıyor.

▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀

Her insan mutlu olamaz...
Çünkü gereğinden fazla özler dünü,
Hak ettiğinden fazla... düşünür yarını.
Ve hiç haketmediği  kadar bilinçsizce yaşar bugünü.
Her insan mutlu olamaz.
Çünkü gereğinden fazla özler hayatından çıkanları,
Hak ettiğinden  daha büyük bir umutla bekler hayatına girecekleri,
Ve asla göremez yanı başındakileri.

Erich Fromm.

°•○°•○°•○°•○°•○°•○°•○

Bazen küçük bir umut tanesi,bir damla göz yaşı,bazen ise ufak bir kıvılcım başlatır bir şeyleri.Benim hikayem mi,ölümüm mü demeliyim kestiremiyorum ama bunun nasıl ne zaman ne şekilde başladığını bilmiyorum.Titrek göz kapaklarımın ardından etrafıma bir baktım ve kendimi bir anda siyahın gölgesinde buldum.Hiç yaşamadım,görmedim; hep saklandım.

Ancak hissettim ve ben kendimi buldum.Bazen bir paragrafta,bazen bir noktanın hemen yanında,bazen ise piyanonun,çellonun o içimize işleyen ahenginde.Sağanak yağmurun altında,soğuktan morarmaya yüz tutmuş avuçlarımının arasında.

Ve ben kendimi buldum.Kitaplarda,onları oluşturan harflerde,kelimelerde,cümlelerde,paragraflarda.Anlam bütünlüğünü oluşturan noktalama işaretlerinde. Ve sadece benliğimizden yükselip gelen müziğin melodisinde. 

Sizinde kendinizi bulmanız dileğiyle.