"Bütün özgürlüğü üstüne çullanmıştı yine... Özgürdü, her şeyde özgürdü, hayvan ya da makine olmakta özgürdü, ' olur ' ya da ' olmaz ' demekte özgürdü, mırın kırın etmekte özgürdü... Yalnızdı, korkunç bir sessizliğin ortasında, özgür ve yalnız, yardımsız ve mazeretsiz, bir daha dönmezcesine karar vermeye mahkum, her zaman için özgür kalmaya mahkum..."

~

Tek istediğim onun bir zamanlar bana söylemiş olduğu ve o sözün bana takmış olduğu iki melek kanadıyla bütün bu birbirinin aynısı insanlardan uzaklaşmak.

Bağırmak istiyorum. "Neden beni sevmiyorsunuz!?" diye çığlık atmak istiyorum, herşeyi kırmak ve belkide hayatıma son vermek. Ama yapamam, ben korkağım. Ve annem beni bir insanı öldürecek şekilde yetiştirmedi. Eğer öyle olsaydı yemin ederim bu nefret ettiğim aciz ruhun bedenini iki saniye içerisinde öldürürdüm; yani kendimi.

Fakat ölmeyeceğim. Bir insan ruhunun derinliklerine ulaşıp kelimelerimle onun kalbine dokunamadan huzurla ölmeyeceğim. Belki o zaman yalnız ruhumun gereksiz bedenin bileklerini keserim ve o matem kokan güne kadar hayalim için uğraşırım.




Yardım et.



(İnstagram: BetlOyar)