Okuduğum sayfalarda kendi hayatımdan çok nefes alırım ben. Kendimi sayfaların arasına gömer nefret ettiğim dünyadan ve insanlardan soyutlaştırırım kendimi. En çok sayfaların arasında ağlar, en çok sayfaların arasında kahakaha atarım. 
   Kitapları uyuşturucu olarak görürüm ben; zevk verip bağımlılık yapar bana. Öğretmen olarak görürüm; hiç tatmadığım aşkı ve hiç yaşamadığım mutlulukları öğretir hayata önceden hazırlar beni. Aile olarak görürüm; hiç gocunmadan, yadırgamadan, yargılamadan o hiç bi şeye değişmeyeceğim sayfalarıyla kucak açar bana.
   Ben basit, depresif, karamsar, tembel, üşengeç ve her sabah servise geç kalmayı başarabilen saçma bi kızım.
   Ben kendi hayatımdan çok müzik ve kitapların arasında kendimi bulur nefes alırım.
   Yani anlicanız doğuştan umutsuz vakayım.
   Ama yinede ben böyle güzelim. ;) :)