@DoKtOrEbUzIdDIK
Telefon numarasını başkası almış ırmak başkasının profil fotoğrafını görünce anlayamadım ilk başta
Kuzenimin telefonunu bulmak için o taşların üstünde aramıştım numarasını hiç birinde çalmamıştı ama belki çalar diye onlarca kez aramıştım
Acaba hangi köşede kaybettim seni
En çok dayımın günü kutlu olsun ırmak
Hiç bir zaman unutamicam bu günü hayatımdaki başlangıç olan günlerden birisiydi umarım ilerde hep iyi hatırlarım bu günü
Tüm kaybettiklerimin kol saati bende
Bana saat verilmesini sevmiyorum artık bir başkasınında saatini kutumda görmekten çok korkuyorum ırmak o saati elime alıp bakmak kordonundaki takılmaktan dolayı ezilen iz bırakan yere dokunmak saatin kolda durduğu anıları hatırlamak ve özlemin oluşması üzüyor
Bu yüzden çok ayrı bir yeri var saatlerin bende çok saçma ama öyle tek iki kişi saat almıştı bana çok küçükken dayım ve annemdi onun dışında tüm saatlerimi kendim aldım
Sanki sevdiklerim
Hayattalarken hâlâ
Düzelicek gibi olmuştu ırmak
Temizledim ırmak bitti galiba
Küçükken mutlu olmak için tek bir şansım vardı o da abimin anlaşabileceği bir çocuk olmak ama ırmak abim dünyanın en iğrenç en gıcık ve kötü çocuğuydu annemlere herkes bu kız hiç anlaşamaz bu çocukla araları uzak olur diyormuş ama ben doğduğum andan beri abime meyilli birisi olmuşum büyüdükçe kişiliğim oturmaya başladığını fark ediyordum ve ben dilsiz gibi yaşamaya başlamıştım çünkü kimsenin beni kabul etmeyeceğini düşünüyordum ama bunu abim kendisine karşı çok kolay yok etmişti tek sıkıntı abimin eğer kendi istediği gibi birisi olmazsam beni de asla kabul etmeyeceğiydi ve ben sırf abim yanımda olsun diye yaptığı her şeye susmaya başlamıştım ve bir sonra o da benim aslında iyi anlaşılıcak birisi olduğumu fark etmişti çünkü ben her dediğine evet diyen sevdiği her şeyi sevmeye çalışan bir çocuktum hiç bir gün gidip abi bebeklerimle oynayalım dememiştim abim bebeklerimi kırarken gülmüştüm
Ve bir nevi üçüncü kere başladık geri hayata en kötü günümde abim vardı en iyi günümde abim vardı ilk günlerimde abim vardı ve inşallah hep abim olur şimdi üzüldüğüm şey uzakta olması değil korkuyorum ben korkumun sebebi bir şey olması üzülmesi benden uzaklaşmaz onun olucağını düşünmüyorum ama büyümek beni çok korkutuyor ırmak
Çok uğraştım çok çabaladım bir o kadar da hiç bir şey yapmadım bir yıl boyunca yaşamaya çalıştım yaşayamadım konulan travma sonrası stres bozukluğu majör depresif bozukluğu ileri düzey anksiyete kişilik bozukluğu teşhisleri bayılmalar krizler verilen onca reçeteli ilaçlar yaşımın yetmediği ilaçları içiyordum uyuşa uyuşa konuşmaya halimin bile kalmayacağı günlerimi geçiriyordum gittiğim birden çok doktorlar farklı tedaviler ve o anlarda abim en çok üzülen kişi olmuştu ırmak o kadar kötüleşmişti ki evde konuşmuyordu bile çok kötü geçirdiğim bir iki kriz sonrası ağladığını görmüştüm ırmak o anlarda bunu görsem bile algılayamıyordum hiç bir şeyi algılayamıyordum sadece görüyordum annemin sonradan anlattığı kadarıyla abimin hocaları annemi arıyormuş bu çocuğun sınav senesi olduğu halde son zamanlarda çok kötü duruyor bir şey mi var diye asla ders çalışmıyordu asla oyun oynamıyordu ben kendi depresyonumda bir nevi abimi de sürükleyip onunda depresyona sokmuştum sonra neyseki bu süreçler bir yıl kadar ardından azaldı ve biz normale döndük
Biz artık kopamazdık çünkü etrafımızdakiler gitmişti gene bir şekilde atlattık yeni eve geçtik düzen oturttuk abim geldi ve biz abimle hayal edemeyeceğim kadar yakın olduk o hep istediğim şey olmuştu abimle hiç bir şeyimiz ayrı gitmiyordu çok mutluydum çok seviyordum en büyük destekçimdi abim yokken annemlere olan şeyleri artık tek yaşamıyordum abim vardı benden güçlüsü kim olabilirdi taki o güne kadar ırmak vücudum zihnime artık dayanamıyordu onun düşünmediği şeyler o kadar birikmişti ki vücudum kontrolleri elin aldı ve beni o karanlığın içine attı ben mahvoldum düşünmek istemediğim her şeyi yaşamaya başladım kontrol edemiyordum ırmak bu çok fazlaydı yokluğunu düşünmeyi reddettiğim kişilerin yokluğunu görmek çok fazlaydı kendime gelemedim içtiğim ilaçlar mahvetti beni girdiğim krizler tüketti vücudum çürümüştü zihnim kendini sadece acıyı yaşamakla kullanıyordu yaşayan bir enkaz olmuştum her şeyi bırakmıştım hayatımda ilk defa hiç bir şey umurumda olmamıştı abimi bile görmüyordu gözüm çünkü eğer görseydi böyle davranamazdım
Sana gitme demeyeceğim üşüyorsun ceketimi al günün en güzel saatleri bunlar yanımda kal
O kadar çok kötü hissediyorum ki sadece oturup ağlıcam galiba bu gece nefes alamıyorum göğsüm daralıyor her gün keşke demek daha da zorlaşıyor ırmak ben seni çok özledim çokçok özledim farkına varmak kötü ırmak üç kere doğum gününü kutladım üç kere doğum günüm sensiz geçti sadece bir buçuk seneydi ırmak ama o bir buçuk sene hayatımdaki en dolu dolu bir buçuk senesiydi ömrüme yeten anılar verdi ben senin yaşayamayacağın yaşlarda olurken sen yaşadığın yaşlarda kalıcaksın kaç yıl geçerse geçsin seni tanıdığım yaşlarında kalıcaksın yanımda yaşaman beraber yaşamaktan çok farklı keşke anlamasaydım bunu meleğim hep benimle ol olur mu ben hep seninle olucam lütfen bu gece sarılır mısın bana çok ihtiyacım var