KÜÇÜK KIZ

Küçük kızın çığlıklarını duyuyorum sessizlikte
En derin yaraların açıldığı günlerden birinde
Ona hiç söylemeyecekler asıl bilmesi gerekeni
Gök misali uçsuz bir boşluğu kimse dolduramaz ki

Küçük kızın gözyaşlarını görüyorum karanlıkta
Her bir zerresine işlemiş o soğuk yalnızlıkla
Yeryüzünü asla böylesine bilmemelidir belki
Gerçek, küçük keskin bir cam parçası sahtelik bezeli

Küçük kızı hissediyorum hissizleşmiş yüreğimde
Artık kimse beni bundan feci yıkamaz dediğinde
Neden hiç sızlamaz örümcek ağı sarılı içleri?
Onları zavallı gaddarın tekine çeviren kimdi?

Ve aslında küçük kızın ta kendisiyim sonsuzlukta
Tüm umutlar yitip birer gri toz parçası olduğunda
Hüznünde kaybolup kahrolurken isleniyor bilinci
Özlüyor yokluğuyla varolan birini, annesini

-Ece ERSOY