То, что я думал, что сбежал, теперь отзывается в моей душе как крик. Время не утихает эти крики, а наоборот, усиливает их. Теперь я застрял между ветхими стенами прошлого; я не ощущаю дыхания настоящего и не могу мечтать о будущем. Воспоминания - это груз, который я не могу нести, неудавшееся рабство. А ты? Ты действительно свободен или ты раб того, что пытаешься забыть, любимый?
- Bakü'de ama İstanbul'da 🇦🇿(🇹🇷)
- InscritDecember 30, 2022
- website: anitsayac.com/?year=2024
Inscrivez-vous pour rejoindre la plus grande communauté de conteurs
ou
Histoires par Esia
- 2 Histoires Publiées

Zihnimdeki Fırtına
54
33
5
Bazı fırtınalar dışarıda kopmaz, insanın içinde patlar. Sessiz ama yıkıcı, görünmez ama hissedilir. Kelimeler...

EDERA
45
17
1
Hayat bazen bir adım ötesinde, en beklenmedik anlarda şekil alır. Duygular her zaman görünür değil, ama hep v...
+19 autres