finest

@tsintsadze bu beni çok mutlu etti, teşekkür ederim ♡ mutlu yıllar!

seni buralarda görmeyi çok seviyorum :,)) yeni yılın kutlu olsun!! 

@ agraphomaniac  aslında donmeyi çok istiyorum ama yazdiklarim kimsenin ilgisini çekmiyor gibi geliyor, bu mesaj beni mutlu etti teşekkür ederim

Eğer hâlâ buraları okuyan varsa, bu Jimin'in, dershanenin ukala ve aynı zamanda en başarılı çocuğu olan Jeon Jungkook'a yavaş yavaş nasıl da kapıldığını ele alan bir hikâye. Sınavdan sonra, stresimi attığımda yayınlamayı planlıyorum

Aşk gözlerle değil, kalple görülür, demiş Shakespeare. Umarım sen de bana kalbinle bakıyor ve görüyorsundur ruhumun en ince yerlerini bile, okuyorsundur beni bir kitap gibi ve bendeki, kimseciklerin duyamadığı, bilemediği, göremediği şeyleri duyuyor, biliyor ve görüyorsundur. Zira ben çok miniğim aslında, kırılgan ve savunmasızım. Güçlü duruşumun ardında ince bir cam gibiyim, un ufak olmaya hazırım kollarında. 
            
            Bu çirkin dünyada, bunca şeyin arasında, ben sana böylesine açmışken kalbimi, lütfen sev beni. Çünkü dedim ya, cam gibiyim ben, incecik ve miniğim bu koca dünya karşısında. Sevgi dolu ve fazla romantik, kırılgan ve minik. Bir yaz akşamı esintisi gibi, usul usul ve nazik, gönlünce sev beni. Kırma, dökme, un ufak etme, sadece sev. 
            
            Bir dahaki mektuplarımda görüşmek dileğiyle. 
            
            Sevgilerle,
            jm.

Senin yanında minicik kalmak, ciddi konular değil de aklımızı dağıtan ve bizi rahatlatan eğlenceli şeyleri konuşmak gibi şeyler bana çok güzel geliyordu. Hatta ve hatta bu çoğu kişiye göre keyifsiz bir durum olsa da senin benden hoşlanıp hoşlanmadığına dair sürekli şüphede olmak, davranışlarını çözmeye çalışmak da eğlenceliydi. 
            
            Doğum günümde dershaneye geldiğim gün sesini duydum diyerek yanıma gelişinin ve önceden çok kalıplı bir çocuk olduğumdan bahsetmemin ardından artık minicik kalıyorsun demeni asla unutmuyorum. O zamanlar da delicesine kafamı karıştırmış, şimdi bu çocuk benden hoşlanıyor mu, hoşlanmıyor mu diye sürekli düşündürmüştün beni. 
            
            Bu heyecanlı bir yolculuk gibiydi, sanki sen bir yerlere yapbozun bir parçasını bırakıyordun ve ben de her seferinde yapbozun o küçük parçasını bile düzgünce tutup, nereye ait olduğunu kestirmeliydim. 
            
            Ama ben tüm bunlar olurken hiç yorulmadım. Aksine uyumadan önceki mahmurluğu ile en sevdiği masalı dinleyen bir çocuk gibiydim. Aramızdaki ilişkinin dallanıp budaklanmasını tıpkı böyle izledim. Sakin ve en sevdiği masalı dinleyen bir çocuk gibi. 
            
            Ben belki biraz farklıyımdır, şu ana kadsr karşılaştığın insanlara benzemiyorumdur ya da aksine sıradan biriyimdir. Hiç önemi yok inan, zaten senin gözlerine baktıkça ve sen bu dünyayı daha katlanılabilir hâle getirdikçe neyin önemi olabilir ki? Kimler durabilir benim karşımda?

Beni düşüncelerimle baş başa bırakmak yerine bana bir melodi ver Maria. Beni tut ve bırakma. Kaburgalarım arasında kalan o yiyip bitirici hissin beni bırakmadığı gibi sen de bırakma. 
            
            Gecenin ikisinde, sessizliğin ortasında bir duvarın kenarında öp beni ve unutayım her şeyi. Sonfa kıkırdayayım, hiçbir şey olmamış gibi sana cilve yapayım ve saat ikiyi yavaş yavaş geçsin. Öpücüklerimiz duvarlarda yankılansın, parmaklarımız ve dillerimiz birbirine dolansın nefeslerimiz gibi ama benden vazgeçme. 
            
            Güneşin batışında bir şarkı melodisinin içinde hüzünlenirken zihnimdeki dünyada okyanusa karışmama izin ver. Bu satırları hatırla, hatırlanmam gerektiğini hiç unutma. 
            
            Sevgili hayali mektup arkadaşım Maria, beni yaşat. Bir gün sahiden rüzgarla solup gitsem bile cümlelerinde, saçma bir pastanın aromasında, bir piyano notasında ve hayali öpücüklerimizde beni yaşat. 
            
            Ben rüzgar olacağım, bazen de hırçın bir dalga. Kendimi unutturmayacağım ama sen de unutma beni. En güzel gülüşümle, gökyüzünü sevişimle ve kelimeleri birleştirişimle hatırla.
            

Ben karışık biriyim Maria, seviyorum ve çoğunlukla sevilmiyorum. Sessizim ama çok konuşkanım. Sakinim ama çok heyecanlıyım. Umursamazım ama çok duygusalım. 
            
            Boğazımdaki yumruyla saati inceliyorum, kollarım ağrıyor, zihnim ağzına kadar dolu bir çuval kadar ağır sanki, taşımak bazen zor geliyor. Ama kimse sesimi duymuyor gibi geliyor. Kimseyi suçlamıyorum, bazen ben bile kendi sesimi duymuyorum. Kendi kendime kulak asmıyorum çünkü kendimi anlamakta zorlanıyorum. 
            
            Ben rüzgara doğru buharlaşmalıydım belki, Maria. Sanırım sahip olduğum yeteneği de kaybediyorum. 
            
            Ben rüzgarla buharlaşmalıyım, denize karışmalıyım ama asla unutulmamalıyım. Hep bir yerlerde, bir şekilde var olmalıyım. Akıllarda, herhangi bir pastanede görülen bir pastada, bir şarkının melodisinde, bir piyano notasında ve en anlamsız anlarda. Ben hiç unutulmamalıyım. 
            
            Beni sev, Maria. Bazen buna o kadar ihtiyaç duyuyorum ki harelerim arasından bile hissettirebildiğimi düşünüyorum. Kulağımda yankılanan melodilerin sonsuzluğu gibi sende beni sonsuza dek sev; sonsuz diye bir şey fani dünyamızda olmasa bile eğlenceli tarafı bu. Sonsuza dek sevmen imkansız olduğu için belki de beni sevmen de imkansızdır. 
            
            Beni öp, Maria. Buharlaşmadan önceki son nefesimden, denize karışıp gitmeden önceki ıslak dudağımdan, güldüğüm o güzel zamanlardan ve zihnimin ağırlığından.

Bazen hiçbir şey hissetmeme rağmen bazı zamanlar da o kadar dolu ve değersiz hissediyorum ki sana bunu izah bile edemem. Ellerim ve nefesim titreyerek uzun süre ağlıyorum, hiçbir suçum yok Maria ama hep ben suçlanıyorum. Bu dünya bana göre değil, insanlar beni dinlemiyorlar ve ben hep aynı talihsizliğin içinde gibi hissediyorum. 
            
            Bazen çok değerli ve özel hissederken bazen de çok değersiz ve hiçbir şeyi becerememiş hissediyorum. Yeteneklerimden bile emin olamıyorum artık, bir araya getirdiğim kelimeler güzel mi onu bile bilmiyorum. 
            
            İçimde konuşan onca sesin aksine o kadar çok susmak istiyorum ki. Sonsuza dek tek bir kelime çıkarasım gelmiyor ağzımdan. Bazen de sürekli konuşmak ve bağırmak istiyorum, ama kimseden beni dinlemesini isteyemiyorum çünkü ben cidden geveze olabiliyorum Maria. 
            
            Rüzgar esip saçlarımı uçuştururken bu hissi ne kadar sevdiğimi düşünüyorum. Kimsenin olmadığı, sessiz ve güzel zamanları. Bazenleri rüzgar uçarken keşke buracıkta kül oluversem diye diliyorum. Küle bürünüversem ve herkes hayatından geçen hoş ve kalıcı bir gölge olarak hatırlasa beni, bazen rüzgar beni onlara hatırlatacak bir şey taşısa ellerine ama ben çok uzaklarda, başka diyarları hafiflemiş bir şekilde geziyor olsam. Hafiflemiş olsam. 
            
            Sarılacak birini bulmalıyım, Maria. Bazen her şey o kadar ağır geliyor ki saatlerce sadece yatmak istiyorum ama sadece yattığım için de kendime sinir oluyorum. Ben bu dünyaya gelmiş en kararsız kişilik olabilirim ve mektup yazmak için seni buldum. 
            
            Çamurla dolu bir kuyuda gittikçe dibe çekiliyor gibi hissediyorum ama nefes almauı hiç kesmiyorum. Yaşıyorum Maria ama hep eksik yaşıyorum, yapabildiğim kadarıyla kuyudan hep ilerisini görmeye çalışıyorum ama kendimi hiç yukarı taşıyamıyorum ve bunu yapamadığımdan dolayı kendime oluşturduğum alınganlığım daha da dibe batmamı sağlıyor.

@ BBOORRIINNGG  hoş buldum <3 :')

@ FinestRain   hoş geldin <333 

@ pjparkjm  Çok teşekkür ederim güzellik, inan bana bu satte ihtiyacım olan tek şey böyle bir mesaj gibi hissettirdi, umarım ileride de okumaya devam edersin! ♡