ARCA

Virginia'nın satırlarında kendimi buluyorum. Tam da dediği gibi "Sanki birileri konuşuyor ben yazıyordum."

Yazdığım her satırla kendi ölümümü çoğaltıyor, çok sesli bir ölüm oluyorum.

Sevgisiz bırakılan yerlerinden kırılan insanlarla sokaktan geçenleri seyre dalma vakti geldiğinde, insan müzesi nedir, anladım.

Göğe yakın bana ırak benliğimle birbirine soyunan gülleri düşledim. Hepimiz biraz gözlerinde tutsak kaldık, kimse ben özgürüm demesin.

Dikili olduğunu sanan bir bayrağın gölgesinin geceye sarkık gözyaşları ölü denize akıyor. İpekböceğinin yanık rüyasının kokusu kesildi.

Geceden arta kalan dudağı bükük birkaç cümle... Dileğim şu ki, sevgimiz durmadan artsın.

Bakır telden yapılma bir düşük.